ΔΡΑΜΑ… ΣΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

   Δράμα μια μικρή πόλη, ταυτόχρονα όμορφη, που συγκαταλέγει τον κρύο χειμώνα και τους ανοιξιάτικους περιπάτους στο κέντρο της πόλης. Ένα κέντρο γεμάτο ζωντάνια και πολίτες που χαρίζουν αλλεπάλληλα χαμόγελα στον άγνωστο διαβάτη του πεζοδρομίου. Κάθε σοκάκι, κάθε γωνιά κάνουν ορατή την παρουσία τους μέσα από τα γεμάτα βλέμματα των κατοίκων. Μια γαλήνια πόλη, που κατορθώνει να καθησυχάσει και τις πιο ζωηρές σκέψεις, χαρίζοντας ηρεμία.

   Ίσως, ευθύνεται αυτή η ηρεμία, αυτός ο αργός ρυθμός ζωής που υπέστη πρώτη  την οικονομική και κοινωνική κρίση. Μια έννοια που όλοι γνωρίζουμε, ακούμε και έχουμε εντάξει στις προτάσεις της καθημερινότητας μας. Ακριβώς από αυτό πάσχει, από την κρίση… Στάθηκε μια από τις πρώτες πόλεις που δέχτηκε τα απαρχή κρούσματα της ανεργίας και της επεκτατικής φτώχειας.

   Σημειώνονται καθημερινά τίτλοι τέλους για τις επιχειρήσεις και τα καταστήματα, ενώ παράλληλα παρατηρείται ο αποδεκατισμός των ιδιοκτητών και υπαλλήλων. Η μετανάστευση  στο εξωτερικό αποτελεί το πρώτο βήμα, με αποτέλεσμα την διοχέτευση των Βούλγαρων υπηκόων στη πόλη  για φθηνότερη εργασία. Πού οδηγεί αυτή η κοινωνική απογύμνωση κυρίως της νεολαίας; Μάλλον, στην κοινωνική, οικονομική και αναπτυξιακή στέρηση της ανόρθωσης του νομού και της χώρας. Επιπλέον, η αύξηση της αδήλωτης, ανασφάλιστης, μαύρης εργασίας του νομού Δράμας  κατέχει τη πρωτιά σε ολόκληρη τη  χώρα. Σε τι οφείλεται αυτή η έκβαση; Αναμφίβολα, στην έλλειψη λειτουργίας του προσωπικού στους δημόσιους ελεγκτικούς οργανισμούς, καθώς μόλις δύο επιθεωρητές καλούνται να ελέγξουν τις επιχειρήσεις του νομού.

   Ωστόσο, το 2009 ήταν η χρονιά-αποκορύφωμα, όπου ξάφνου βρέθηκαν πολλοί εύποροι και πολλοί φτωχοί! Το 50% των κατοίκων ήταν άνεργοι. Σταδιακά ο αριθμός των απόρων έδειχνε να αυξάνει. Το ποσοστό αυτό μετατράπηκε σε άνιση ζυγαριά, που ανύψωσε τους πλουσίους εις βάρος των φτωχών πολιτών. Ο βουλευτής του νομού, Μ. Τζίμας, τόνισε πως σε κάθε κατοικία της πόλης υπάρχει τουλάχιστον ένας άνεργος!

   Η οικονομική κρίση φέρει την μείωση του πληθυσμού, την απουσία νέων ιδεών, άρα την ελαχιστοποίηση της κοινωνίας, της ελληνικότητας και την αποδυνάμωση του ελληνικού κράτους. Είναι ένα ακράδαντο θέμα που απασχολεί όχι μόνο τον Ν. Δράμας αλλά ολόκληρη την κοινωνία, ένα ζήτημα που μας το υπενθυμίζουν τα Μ.Μ.Ε  με τις αναφορές για τις άλογες  και ανέφικτες τροποποιήσεις της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ένα θέμα, αδιέξοδο  για το πολίτευμα που πασχίζει από την ευρεία συγκατάθεση  στη φενάκη των πολιτικών και των υποτιθέμενων ενεργειών τους. 

  ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ.

   2013, όλοι γνωρίζουμε τι εστί ‘’Χρυσή Αυγή’’, ένα φασιστικό, νεοναζιστικό, ρατσιστικό κόμμα που κατάφερε να κλέψει την ευρεία παράσταση όλων ίσως με χλευαστικές ενέργειες. Θεωρείται ένα ακανθώδες ζήτημα για τα πολλαπλά καθημερινά ποινικά αδικήματα, για τη βία, για δολοφονίες και για τα ποσοστά των ατόμων που ακολουθούν ένα υποτιθέμενο εθνικιστικό κόμμα. Ένα κόμμα που ωστόσο κατόρθωσε να αποσπάσει στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου (2012), 6.97 % ψήφους, 21 έδρες και θέση στο κοινοβούλιο. Μια εγκληματική οργάνωση που αρκετοί εγκρίνουν και στηρίζουν, μια παράλογη φασιστική συμπεριφορά που πολύ επιλέγουν.

   Ποια είναι η ιδεολογία αυτών των υποτιθέμενων εθνικιστών; Οι ίδιοι υποστηρίζουν την πολιτισμική ανωτερότητα του ελληνικού έθνους και πολύ περισσότερο της λευκής φυλής, την απέλαση όλων των μεταναστών και των Ρομά. Μια έδρα υπέρ του πατριωτισμού και της πολιτικής δεινότητας. Για ποια λοιπόν εθνικιστική συμπεριφορά μιλάμε; Μάλλον μιλάμε για ένα δικτατορικό καθεστώς, που τάσσεται υπέρ της σφαγής, της βίας, ξυλοδαρμού, εκβιασμού, υπέρ της παρανομίας. Ένα κράτος αθέμιτο με φασιστικό  πολίτευμα και ως σήμα κατατεθέν το ναζιστικό χαιρετισμό!  Ένα κράτος δηλαδή, αντίθετο από αυτό που οι  Αρχαίοι ονόμαζαν δημοκρατία. Ένα κράτος δίχως ελευθερία, δίχως ιστορία, μόρφωση, παιδεία, χωρίς μέλλον… Ένα αφιλόξενο νεκρό κράτος. Μια κοινωνία με σύνθημα την οχλαγωγία, την απολυταρχία, τον εκφυλισμό, την υποταγή. Μια στείρα κοινωνία που εγκλωβίζεται από τον ίδιο το λαό, που δεν αποτιμά την συλλογική ελευθερία ή μάλλον το δικαίωμα για ελευθερία.

   Ποιος επιλέγει την ‘’επιβίωση’’ σε ένα τέτοιο κράτος; Ποιος ενεργεί τόσο αδέξια; Ίσως, κάποιος που δεν έχει ούτε ο ίδιος εκείνη την ορθή μόρφωση, την ιδανική παιδεία, την πλήρη ελευθερία! Γι’ αυτό, ακριβώς, επιβραδύνει την λοιπή κοινωνία από τις ίσες ευκαιρίες, αντιτίθεται στο δικαίωμα για ελεύθερη ροή στην κοινωνική δομή και στο πολιτικό σύστημα.