ΣΤΑ 4 ΌΡΙΑ.

ΣΤΑ 4 ΌΡΙΑ.

     Άνθρωποι γεννημένοι από τις εμπειρίες τους, προχωράνε στο δρόμο ‘’ζωή’. Στη διαδρομή αυτή, άλλοι παίρνουν αποφάσεις, άλλοι τις υλοποιούν, άλλοι απλά βαδίζουν στον δρόμο. Ο κάθε ένας από εμάς δυσκολεύεται να μιλήσει για το δρόμο που χάραξε ο ίδιος, για τις επιλογές του, για τα βιώματα και για οποιαδήποτε άλλη στιγμή που θεωρεί σημαντική. Ένα σωρό εμπειρίες στιγμών και αποφάσεων συντηρούμε όλοι στην πλάτη μας, δημιουργούμε έτσι την δική μας ‘’ουρά’’-το παρελθόν! Οι δυσκολίες και οι προβληματισμοί δεν είναι αναπόφευκτοι και δεν εξαρτώνται σίγουρα μόνο από εμάς. Ωστόσο, θέτουμε τα δικά μας όρια, χαράζουμε μια διαχωριστική γραμμή στο δρόμο που βαδίζουμε και αποφασίζουμε αν θα την παραβιάσουμε. Εύκολα καταθέτουμε τα όπλα, αποφασίζουμε να στρέψουμε την πλάτη μας στο μέλλον και απλά να επιστρέψουμε στην αφετηρία. Το γιατί; Γιατί γνωρίζουμε τον δρόμο… Η απόφαση κρίνεται δύσκολη αν τελικά προχωρήσεις ακόμη και αν υπερβαίνεις τα προσωπικά σου όρια. Αυτοί που προχωρούν ίσως έχουν να πουν κάτι παραπάνω. 

    Άγνωστες γυναίκες ομιλούν για την σύντομη και σίγουρα ηρωική τους στάση απέναντι σε αυτή την απαγορευμένη υπέρβαση… 


‘’Εεε… ξεκίνησα να πίνω από την εφηβεία, πιο πολύ γιατί ήτανε κάτι σαν εεε… σα να με χαλάρωνε. Είχα αρκετά προβλήματα μικρή και δυστυχώς δεν συνάντησα καλές παρέες. Μεγάλωσα στην Αθήνα, οι γονείς μου ήταν Δημόσιοι Υπάλληλοι, αλλά όλη μέρα έλειπαν. Και όταν ήταν σπίτι τσακωνόντουσαν, έβριζαν ο ένας το άλλον, έσπαζαν αντικείμενα… Εγώ πιο πολύ για να ξεφύγω άρχισα να λείπω, να λείπω τις ώρες που αυτοί ήταν σπίτι. Δεν μου έκαναν καμία παρατήρηση, για το ότι αργούσα. Έμπλεξα με άτομα που πίνανε αλλά όχι πολύ. Εγώ το είχα παρατραβήξει. Ήμουνα ο ‘’μάγκας’’ της παρέας γιατί μπορούσα να πιω τα περισσότερα.
     Αργότερα, εεε… διαλυθήκαμε, ο καθ’ ένας πήρε το δρόμο του. Εγώ όμως είχα μείνει εκεί, κολλημένη, συνέχισα να πίνω, πλέον γύρναγα σε κατάσταση μέθης στο σπίτι. Μόλις γινόμουνα νηφάλια, ήθελα να ξαναπιώ!  Χρόνια είχαν περάσει και συνέχιζα και ήμουν έτσι. Δεν είχα διάθεση για τίποτα άλλο, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ήθελα μόνο το ποτό στη ζωή μου. Και όταν δεν το είχα, ήμουνα πολύ νευρική!
     Δεν σπούδασα, απλά έπινα… Αυτά ήταν τα νιάτα μου!  Έξω στους δρόμους, μόνη μου, οι γονείς μου χώρισαν, διαλύθηκε η οικογένεια και εγώ διαλύθηκα! Πλέον κοιμόμουν έξω μαζί με όλους τους κινδύνους… Μα δεν είχα και άλλη επιλογή. Αφού ήμουνα μόνη και το μόνο που είχα ήταν ένα μπουκάλι. Αρκούσε αυτό για να χαλαρώσω, να ξεχαστώ, για να κάνει το πρόβλημα να φαίνεται μικρότερο. Πέρασαν τα χρόνια και όλη μου η ζωή χάθηκε έξω μαζί με εμένα να αναζητώ κάτι που πίνεται. Οι γονείς μου, μου δίνανε χρήματα, αλλά αδιαφορούσαν για το τι θα απογίνω. Ένιωθα πως κανείς δεν νοιάζεται, δεν με έχει ανάγκη κανείς… αλλά μάλλον  είχα ανάγκη εγώ… Για αυτό κατάλαβα πως… δεν χρειάζομαι κουβεντούλες, θεραπεία χρειάζομαι! Και… το αντιμετώπισα. Πλέον είμαι σχεδόν 30, ζω μαζί με την μητέρα μου και ξέρω ότι το ποτό δεν είναι η λύση, ίσα-ίσα, το πολύ ποτό είναι το πρόβλημα… Τώρα είμαι καλά! Και φίλους έχω, τη μητέρα μου την έχω, έναν άνθρωπο που με σέβεται έχω και δουλειά θα βρω! Αυτά…’’

     ‘’ Εγώ είμαι η Έλενα, χμμ… τι να πω;! Εεε… εγώ έπασχα κυρίως από επιλόχεια κατάθλιψη. Έμεινα σε πολύ μικρή ηλικία έγκυος, δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να το κρατήσω! Δεν είχα λεφτά για έκτρωση και δεν ήθελα να κάνω! Παλιά… ήμουνα τελείως στην κοσμάρα μου! Δεν είχα αληθινά στηρίγματα στη ζωή μου, δεν είχα φίλους, δεν είχα ποτέ αδέρφια, δεν γνώρισα ποτέ την μητέρα μου. Έπρεπε να γεννήσω! Γιατί ήταν το παιδί μου… και δεν το μετανιώνω!
     Πήγαινα πρώτη λυκείου, ο πατέρας του παιδιού μου είναι αρκετά μεγάλος… Χάρηκε όταν έμαθε ότι ήμουνα έγκυος. Κράτησα το παιδί, το αποδέχτηκαν όλοι γύρω μου θέλανε δε θέλανε και γέννησα! Ήμουνα μια νεαρή μητέρα. Αλλά ήταν πολύ δύσκολα! Όλα μέσα μου είχαν αλλάξει. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ… δεν ήξερα πως θα γίνω καλή μαμά. Ξαφνικά δεν το ήθελα, είχα τύψεις που το έφερα στον κόσμο, ένιωθα ενοχές, λες και ήμουν κουρασμένη από όλη την κατάσταση. Περνούσε ο καιρός και δεν ήθελα να κάνω τίποτα… Είχα πάρει και αρκετά κιλά και βρισκόμουν σε μια αδράνεια. Δεν με ικανοποιούσε τίποτα! Δεν ήθελα να περιποιηθώ! Να βαφτώ! Να ντυθώ… είχα κλειστεί στο σπίτι και ήμουνα μπροστά σε μια οθόνη. Ντρεπόμουν να βγω, ήθελα να σταματήσει η ζωή μου… εεε… ευτυχώς είχα τον άντρα μου, με στήριξε! Το χειρίστηκε πάρα πολύ καλά! Πήγα σε ειδικούς και τώρα είμαι μια χαρούμενη μητέρα!’’

‘’ Ο γιός μου είναι μόλις 4 χρονών, είναι τα πάντα για εμένα. Δεν θα ήθελα ποτέ να μάθει τι δουλειά έκανα, γιατί δεν θα με καταλάβαινε! Ούτε εγώ με καταλαβαίνω! Ξέρω είναι μια δουλειά, αλλά θα μπορούσα να κάνω κάτι πιο απλό, από το να βγω στα φανάρια! Δεν ξέρω ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού μου! Εγώ ήμουνα χορεύτρια κάποτε! Πως κατάντησα να παίρνουν ευχαρίστηση από εμένα και να με πληρώνουν… ούτε εγώ η ίδια δεν θυμάμαι!
     Είμαι από πάρα πολύ καλή οικογένεια! Δεν είχαμε θέμα με τα λεφτά! Από μικρή έκανα χορό και ύστερα κρυφά από τους γονείς μου χόρευα σε ένα κλάμπ. Όταν το μάθανε οι δικοί μου, γιατί το μάθανε, με μίσησαν! Είδα μια αγγελία… πήρα τηλέφωνο, πήγα να με δουν… εεε και τους άρεσα, με πήρανε  απλά για να χορεύω μου είπαν! Δεν μου έφταναν τα χρήματα που έβγαζα, είχα μάθει αλλιώς …εεε… και προχώρησε το θέμα… άρχισα να πληρώνομαι και για την σεξουαλική απόλαυση, κοινώς… έγινα… μια πόρνη! Ναι! Μια πόρνη! Ήταν αδιέξοδος, πώς έμπλεξα σε αυτόν τον κόσμο δεν το είχα καταλάβει… ήμουνα τόσο αφελής! Αποφάσισα να σταματήσω ,εεε… δεν μπορούσα, βασικά δεν με άφηναν! Αρκετό καιρό ήμουνα μπλεγμένη, η συνείδηση μου με σκότωνε απλά! Δεν τα είχα καλά με τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να τα χω! Και ξαφνικά… είμαι έγκυος, θα κάνω παιδί! Ποιανού είναι; Δεν γνωρίζω και ίσως να μην θελήσω να μάθω… Τώρα αγωνίζομαι για τον γιό μου, έχω βγει από τα κυκλώματα… Είμαι καθαρίστρια, εεε… και δεν ντρέπομαι!’’

     ‘’Έκανα τσιγάρο σε πολύ μικρή ηλικία με τους φίλους. Οι γονείς μου δούλευαν όλη την ημέρα, με μεγάλωσε η γιαγιά μου! Το όνειρο μου ήταν να γίνω μοντέλο. Μετά τα 18 άρχισα να το κυνηγάω, είχα περάσει και σε μια σχολή, είχα κάνει ευτυχισμένους τους δικούς μου δηλαδή και αυτό που απέμενε ήταν να κάνω ευτυχισμένο και τον εαυτό μου! Με στήριξε η γιαγιά μου, κατέβηκα στην Αθήνα, έφαγα πολλά  X… Έφυγα στο εξωτερικό με τα λεφτά της γιαγιάς μου πάλι. Εκεί ήταν διαφορετικά! Μου ζήτησαν απλά να κάνω χρήση της κοκαΐνης και άμα σας πω ότι δέχτηκα! Γιατί νόμιζα πως αυτό ήταν το κλειδί για να ανέβω!
   Ήμουνα 3 μήνες εκεί, μπλεγμένη με τα ναρκωτικά… είχα χάσει πάρα πολλά κιλά.. Ήθελα να σταματήσω και να επιστρέψω στους δικούς μου! Αυτό έκανα! Ήρθα πίσω στο σπίτι μου, αλλά μου έλειπε… δεν είχα πλέον τα λεφτά της γιαγιάς μου… αποφάσισα να πάω στη σχολή μου και να τα διαγράψω όλα. Να ξεκινήσω από το μηδέν! Δεν μπορούσα όμως, είχα κάτι σαν κατάθλιψη, είχα άσχημη συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους… Το αναζήτησα και βρήκα τα ‘’βραχάκια’’, το γνωστό κρακ. Όσο ήμουνα φοιτήτρια, έκανα χρήση… Ύστερα από καιρό είχα αναπνευστικά προβλήματα, είχα παραισθήσεις όταν δεν έκανα χρήση του κρακ! Ήμουνα σε πολύ άθλια κατάσταση! Έτρεμα ολόκληρη όταν δεν το είχα… σκεφτόμουν που μπορώ να το βρω. Είναι το πιο φθηνό στην αγορά… δεν έδινα το νοίκι και έκανα χρήση. Με τρόμαζε η συμπεριφορά μου… Τώρα που το σκέφτομαι λες και δεν ήμουνα εγώ… Γνώρισα έναν νεαρό από τη σχολή, ο οποίος με παρότρυνε να σταματήσω… Έκανα θεραπείες και τώρα είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση… Ζω χωρίς το κρακ, ζω φυσιολογικά!’’