Ξέρεις δεν κοιμήθηκα το βράδυ. Όλη η νύχτα μια εικόνα στο μυαλό μου, πολλές ερωτήσεις, ξαφνικά ουρλιαχτά, πλήθος από εφιάλτες βγαλμένους από τον νου. Ξέρεις σκεφτόμουν ξανά και ξανά τις ίδιες στιγμές με άλλο βλέμμα, αυτό της νοσταλγίας. Ξέρεις δεν με χωρούσε το κρεβάτι για άλλη μια φορά, κάτι σαν να έλειπε, η μυρωδιά σου, η ανάσα σου; Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν βασανιστικά όλο το ξημέρωμα.
Εγώ ξέρεις γιαυτό γεννήθηκα, για να σε συναντήσω και ύστερα να χαθείς και εγώ να συνεχίσω νεκρή, προσπαθώντας ήρεμη να πεθάνω. Όλη αυτή η προσωπική απειλή κάθε βράδυ αναβιώνει και όταν ξημερώνει με αποχαιρετάει. Ξέρεις είσαι τόσο μοναδική,τόσο ξεχωριστή, τόσο διαφορετική από τους υπόλοιπους. Είσαι μια ολότητα, αυτή η ολότητά σου είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μου, που και το πιο βαθύ γαλάζιο μου τρομάζει να το δει. Είσαι τόσο δυνατή, τόσο καλυμμένη από τον ίδιο σου τον εαυτό, που τα δικά μου τα ματωμένα δεν κυλούν μπροστά σου. Και όλα αυτά σε κάνουν τόσο δική μου, που το μυαλό μου σταματάει τον χρόνο να λειτουργεί. Είσαι τόσο "τόσο", που φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να εξηγήσω πόσο μου είσαι ακριβή. Είσαι τόσο "τόσο"που φοβάμαι πως δεν βρίσκω λόγια. Είσαι τόσο "τόσο" που ορκίζομαι πως δειλιάζω να φανταστώ το κομμάτι μου χωρίς την δική σου υπαρκτή ολότητα... Είσαι ξέρεις τόσο μοναδική και ξέχωρα πλούσια που φοβάμαι ακόμη και με στίχους φτωχούς να φωνάξω.
