Πριγκιπικό χρώμα…

     Είναι αυτές οι θάλασσες που ενώνονται με το γαλάζιο του ουρανού. Συντελούνται μέσα στο άπειρο κόσμο της πνοής. Εκείνης της πνοής, της βαθιάς ανάσας όταν την αντικρίζεις μπροστά σου. Μελαγχολείς… Στριφογυρίζουν  ζωντανές εικόνες των στιγματισμένων βιωμάτων στο ελεύθερο ψυχισμό σου που μόλις απελευθέρωσες.
   Χάνεις κάθε δυνατή αίσθηση που κυλά στο χρόνο. Σε κυριεύει η στιγμή! Η ίδια στιγμή που σε καθήλωσε σε εκείνο το άπειρο γαλάζιο. Ένα ανοιχτό γαλάζιο που τυφλώνει κάθε ορατό διαβάτη της πόλης, που κερδίζει την κάθε ουδέτερη και νεκρή από ζωντάνια σκέψη σου. Κάθε προβληματισμό και πρόβλημα το θέτει σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη… τελευταία μοίρα! Μοίρα! Είναι αυτό που καλείσαι να επιλέξεις την παγωμένη εκείνη γαλάζια στιγμή ως εμπόδιο του αύριο που αργεί να ξημερώσει.  Γιατί γαλάζια αυτή η στιγμή της αποσυγκέντρωσης από το κάθε τι πραγματικό; Ένα πριγκιπικό χρώμα των αιώνων σου χαρίζει το ωραιότερο αξίωμα. Το αξίωμα πως το μοναδικό γαλάζιο της θάλασσας κατάφερε να ενωθεί με το ασταθέστατο γαλάζιο του ουρανού. Δύο στοιχεία που ανέκαθεν βρίσκονταν το ένα απέναντι στο άλλο κατόρθωσαν την καινότροπα ένωση τους στο άπειρο. Σε ένα άγνωστο άπειρο που το ανθρώπινο μάτι αδυνατεί  να προσηλώσει. Ένα  δογματικό άπειρο που μόνο η λυρική πραγματικότητα της ψυχής μπορεί να την αγγίξει.