Οι δείκτες της εποχής.

Οι δείκτες της εποχής.

   Εδώ, σε αυτή την ανεξήγητη εποχή νυχτώνει και ξημερώνει την ίδια ακαριαία στιγμή. Οι δείκτες του ανεξάρτητου ρολογιού σταματούν να κινούνται! Τρέχουν μέσα στο χαώδες πολύπαθο πληθυσμό του Σαββάτου. Ένα πλήθος ανθρώπων κινούνται ρυθμιζόμενοι από την κάθε στιγμή που κυλά βουβά στα κρεμασμένα ρολόγια απάνω στους τοίχους. Είτε αυτά είναι τοίχοι καταστημάτων, είτε κατοικιών, είτε ψυχών των ανθρώπων.

   Τι πιο δυνατό από έναν ψυχικό λιτό δείκτη ρολογιού, σταματημένο στο αποδοκιμασμένο εγώ των ατόμων; Τίποτε άλλο από τον αιώνιο μεμπτό φόβο, τον φόβο της αποτυχίας, των νέων ξεκινημάτων, απαρχών επιλογών, τον φόβο για ζωή. Αυτός ο δηκτικός φόβος είναι που σε σταματά στο άγνωστο σκότος, που αδυνατεί να σε απελευθερώσει αν δεν το επιθυμείς ο ίδιος.

   Μια αδρανέστατη κατάσταση που συναντάς στην καθημερινότητα. Κάθε ξημέρωμα επικρίνεσαι σε αυτή την εποχή, την εποχή του χρόνου. ‘’Τι θα προλάβεις να πετύχεις;’’ ‘’Τι θα προλάβεις να αγαπήσεις;’’ ‘’Τι θα προλάβεις να ζήσεις;’’ Ίσως, δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από τον ίδιο το χρόνο. Αυτή η φυσική τροχιά κυριεύει τους πάντες, τους προγραμματίζει και ύστερα τους φέρει αντιμέτωπους με τον καθ’ αυτό φόβο τους.

   Κυλά ο χρόνος, μαζί με αυτόν οι στιγμές, οι ζωές, οι επιθυμίες, οι επιτυχίες… όλα φθείρονται! Τίποτα δεν μένει ίδιο, ούτε όμοιο. Παντού διαφαίνεται η προσπέραση του χρόνου. Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να φθείρει; Η ίδια νωχέλεια ψυχή των φθαρμένων οπτικά ατόμων, δηλαδή των ανθρώπων… Γιατί άτομα γεννιόμαστε όλοι, άνθρωποι όμως θα γίνουμε αν κατορθώσουμε να αξιοποιήσουμε στην ψυχή μας τον κυλούμενο χρόνο, εκείνη τη στιγμή όπου η ψυχή γνωρίζει την αλήθεια. Η αλήθεια που κρύβεται σε κάθε αποδοκιμασία, σε κάθε επιλογή, σε κάθε φόβο, σε κάθε δείκτη, σε κάθε Σαββάτο, Κυριακή, Δευτέρα…