Ο ήλιος μόλις έχει βγει, ενώ εσύ μετά από
πολύωρη σκέψη, βρίσκεσαι μπροστά στις ωραιότερες και τις πιο λειτουργικές
αναμνήσεις του παρελθόντος. Το παρόν σε αποδοκιμάζει με τις αναμνήσεις,
που προσφέρουν τη δική τους ξέχωρη κρυφή
νοσταλγία, την ιδιάζουσα ζωντάνια, την εξαίρετη μυρωδιά. Πόσο περίεργο…
ανεξήγητο και παράλληλα αληθινό συναίσθημα. Ζωντανεύουν μιμούμενες εικόνες
μπροστά σου, λες και ξεφυλλίζεις ένα παλιό φιλμ, ήχοι, κινήσεις, γέλια…
Περπατάς στους δρόμους της ζωής, χαμογελάς
αθώα, τα μάτια γεμίζουν εικόνες και τα βλέφαρα μόλις κλείνουν όλα αποκτούν
μυρωδιά! Ξαφνικά, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την ανένοχη- απλοϊκή παιδική ηλικία, τότε που έψαχνες κάπου να
κρυφτείς, τότε που γελούσες και όλος ο κόσμος φώτιζε, τότε που η φωνή της
μητέρας σου ήταν τόσο διαπεραστική σε όλη τη γειτονιά!
Τελικά το παρελθόν είναι ζωντανό! Μόλις
φτάσεις σε εκείνο το άμεμπτο σημείο, όπου όλα ήταν διαφορετικά. Κάθε φορά που
θα βρίσκεσαι εκεί, όλα θα αλλάζουν, θα ζωντανεύουν, θα μυρίζουν. Οι αναμνήσεις έχουν
τη δική τους μυρωδιά, τη δική τους ζεστασιά, τη δική τους ζωή. Αποθηκεύονται
όλα στο μυαλό, κλείνονται σε ένα κουτί. Το κλειδί βρίσκεται σε εκείνο το
σημείο, στο ίδιο σημείο που μεγάλωσες, που όλα είναι οικεία, όλα είναι γνωστά.
Μόλις φτάσεις εκεί, παίρνεις μια θέση στο δρόμο που έτρεχες, κοίταζες το κάθε
τι γύρω σου, την κάθε παραμικρή λεπτομέρεια, που τότε ήταν μέρος της
καθημερινότητας. Κλείνεις τα μάτια και όταν τα ανοίγεις, είσαι πάλι παιδί!
Όλα σου τα μυστικά βρίσκονται σε εκείνη
την αρχή, στις ανεπίληπτες στιγμές που χάραξες όταν ήσουν παιδί. Και το παρόν,
σκέφτεσαι, θα έχει και αυτό κάποτε τη δική του ανάμνηση;; τη δική του μυρωδιά;;
τη δική του τρυφερή ζωντάνια; Ή μήπως όλα αυτά ανήκουν στο χαριτωμένο παρελθόν;;
Μήπως ανήκουν μόνο εκεί που γελούσες αγνά και ταυτόχρονα έκλαιγες, έπαιζες
ευτυχισμένα, γνώριζες, έπεφτες, κρυβόσουν, ανέπνεες αθάνατα, κοίταζες στοργικά,
μοιραζόσουν, αγαπούσες… Ζούσες σε εκείνους τους ολοκάθαρους δρόμους, σε εκείνη
την εκτυφλωτική από φως αυλή, σε εκείνο το αλησμόνητο σπίτι, σε εκείνο το
γνωστό δωμάτιο, σε εκείνο το παραμυθένιο
κρεβάτι μαζί με εκείνα τα εξαίρετα παιχνίδια, τους αθανάτους ήρωες. Τα
παράθυρα, οι πόρτες, οι σκάλες, οι δρόμοι, οι κατοικίες, τα πάρκα, τα μαγαζιά…
όλα μυρίζουν. Βρίσκεσαι εκεί, τα αναγνωρίζεις όλα, όλα σε αγκαλιάζουν… έλειψες
τόσο καιρό.
Σήμερα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι
δεδομένα και οικουμενικά. Όλοι γνωρίζουν
τα δικαιώματα τους, όλοι επιδιώκουν να τα προστατεύσουν από την καταπάτηση, όλοι
προσπαθούν να δώσουν έναν δικό τους ορισμό. Τα δικαιώματα μας υπάρχουν από την
στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή, ωστόσο, ιστορικά η απαρχή τους ξεκινά γύρω στα
3.000π.Χ, όπου μόνο αν ανήκες σε κάποια ομάδα ήσουν ασφαλής. Η αλλαγή ξεκίνησε
με τον Κύρο τον Μέγα από την Βαβυλώνα, ο οποίος αποφάσισε να επαναστατήσει
επιτρέποντας όλους τους σκλάβους να ζήσουν ελευθέρα, με δικαίωμα επιλογής ακόμη
και στη θρησκεία. Η ιδέα αυτή εξαπλώθηκε γρήγορα σε Ελλάδα, Ινδία και Ρώμη.
Μετά από 1000 χρόνια έφτασε και στην Αγγλία (1215μ.Χ). Απέσπασαν από τον
βασιλιά τη συμφωνία-magnacarta υποστηρίζοντας πως κανείς δεν θα μπορούσε να
καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα ακόμη και ο ίδιος ο βασιλιάς. Έτσι, τα
δικαιώματα των ανθρώπων αναγνωρίστηκαν και πλέον ήταν ασφαλή. Αργότερα συντάχθηκαν Διεθνείς συμβάσεις που
παρείχαν ευρέως δικαιώματα μόνον όμως στην Ευρώπη.
Στην Ινδία ένας νεαρός
δικηγόρος ο Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος αντιμετώπιζε την βία, επέμενε ότι όλοι οι
άνθρωποι της γης είχαν δικαιώματα και όχι μόνο οι Ευρωπαίοι. Ωστόσο, με το
ξέσπασμα των δύο παγκόσμιων πολέμων και τον Α.Χίτλερ να εξοντώνει τον μισό
πληθυσμό των Εβραίων σε όλη τη γη, η ανθρωπότητα είχε για άλλη μια φορά ανάγκη
μια ολική αλλαγή. Η λύση ήταν η ένωση
των κρατών και η ίδρυση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών το 1945 με πρόεδρο
επιτροπής την Ελεανόρ Ρούσβελ.
Καθορίστηκαν μια σειρά δικαιωμάτων που πλέον ήταν οικουμενικά. Και αν λοιπόν,
όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη παιδεία, γιατί πάνω από 1 δισεκατομμύριο
ενήλικοι δεν μπορούν να μορφωθούν? Αν όλοι δικαιούνται τροφή και στέγη, γιατί
16.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα? Αν όλοι έχουν την ελευθερία του
λόγου, γιατί χιλιάδες που εξέθεσαν τον λόγο τους είναι τώρα στις φυλακές? Αν
έχει εξαλειφθεί η δουλεία, τότε γιατί 27.εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα στη
σκλαβιά?
Μια σειρά από παραβιάσεις συναντάμε και
απορρίπτουμε καθημερινά: πορνεία, βιομηχανία του σεξ, εξαναγκαστική εργασία,
επαιτεία, εμπόριο βρεφών, εμπόριο οργάνων, πορνογραφία, αγορά νυφών,
υποχρεωτική στράτευση ανηλίκων. Όλες αυτές οι ενέργειες είναι οι μορφές που
μπορεί να πάρει το γνωστό Trafficking ή αλλιώς Εμπορία Ανθρώπων. Δηλαδή, εξαπάτηση
ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ο σκοπός αυτών των παράδοξων ενεργειών είναι τα κέρδη.
Είναι μια ιδεολογία που διαχωρίζει το ανθρώπινο είδος σε ανώτερο και κατώτερο
κοινωνικά, φυσικά και πνευματικά μέσω απειλής, χρήσης βίας, άσκησης εξουσίας με
σκοπό την εκμετάλλευση, εκπόρνευση και τη αναγκαστική εργασία.
Το Trafficking
είναι η σύγχρονη μορφή της δουλείας και δυστυχώς ενυπάρχει σε όλους τους
πολιτισμούς-κοινωνίες. Γυναίκες και παιδιά θεωρούνται ευάλωτες κοινωνικές
ομάδες, τόσο για το σεξουαλικό εμπόριο όσο και για την εξαναγκαστική εργασία. Ο
εξαναγκασμός αυτός αναμφισβήτητα είναι δουλεία! Περισσότεροι από 20 εκατομμύρια
άνθρωποι παγκοσμίως βρίσκονται σε αυτή τη φενάκη της δέσμιας εργασίας. Αυτού
του είδους η εμπορία είναι μια από τις πιο διαδεδομένες, παίρνει όλο και
μεγαλύτερες διαστάσεις με πρωταγωνιστές τις εκατοντάδες γυναίκες, κυρίως
διακινούμενου πληθυσμού, να παρασύρονται, να εξαπατώνται και να εξαναγκάζονται
στη πορνεία ή και σε άλλες μορφές σεξουαλικού εμπορίου και εκμετάλλευσης. Το
62-63% ποσοστό των εκδιδόμενων γυναικών είναι νεαρής ηλικίας (16-24 ετών), ενώ
παράλληλα αποτελούν τα 2/3 του συνόλου μιας ομάδας. Σύμφωνα με τον Ο.Η.Ε 4.000.000 περίπου γυναίκες και 1.000.000
παιδιά είναι θύματα εμπορίας κάθε χρόνο. Η βιομηχανία του σεξ, πορνείας,
σεξουαλικού τουρισμού και παιδικής πορνογραφίας έχει φθάσει σε ανησυχητικό
επίπεδο με τρομακτικά κέρδη.
Τα θύματα του σωματεμπορίου συνήθως αποκαλούνται
‘’κοινωνικά αόρατες’’ ομάδες, καθώς δεν έχουν κάποιο έγγραφο που πιστοποιεί την
ταυτότητα τους. Γιατί δεν δραπετεύουν αυτά τα άτομα από αυτόν τον εφιάλτη; Ίσως γιατί ακριβώς είναι τα αόρατα θύματα της κοινωνίας, δέχονται
εκφοβισμό και επιβιώνουν σε περιστάσεις που δεν τους αφήνουν περιθώρια διαφυγής
(ξυλοδαρμοί, κρατήσεις διαβατηρίων, απειλές κ.τλ). Οι συνθήκες ζωής δεν τους
ευνοούν για τη δραπέτευση, καθώς η άγνοια της γλώσσας τους αποτρέπει από την
αναζήτηση βοήθειας από κάποια υπηρεσία που θα μπορούσαν να απευθυνθούν για την
παροχή υποστήριξης. Η αποξένωση αυτή οδηγεί στην απομόνωση και στον φόβο μην
οδηγηθούν στη φυλακή.
Γυναίκες κυνηγώντας μια καλύτερη ζωή
γνωρίζουν την κόλαση, ‘’φυλακίζονται’’ σε ξενοδοχεία, διαμερίσματα και δρόμους.
Ο λήθαργος αυτός έρχεται σε αντίθεση με το φυσικό δικαίωμα για μια φυσιολογική
ζωή. Ο σεβασμός του ατόμου βασίζεται
στην αρχή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και αποτελεί το θεμέλιο στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ελευθερία, τη
δικαιοσύνη και την ειρήνη όλων των ανθρώπων.
‘’Το ταξίδι’’ είναι μια ταινία μικρού μήκους του
Ρίτσαρντ Τζόμπσον και της Έμμα Τόμσον,
με μουσική Ρίτσαρντ Ασκροφντ. Η ταινία στοχεύει στην
απεικόνιση της βαρβαρότητας του σωματεμπορίου. Πηγή: www.lifo.gr
Μέρος 1:
Μέρος 2:
Επίσης, η ταινία ‘’ Humantrafficking’’ περιγράφεται παραστατικά το φαινόμενο του trafficking.
Βρέχει… τα παράθυρα
κλειστά, ομπρέλες ανοιχτές και οι διαβάτες τρέχουν. Η λάμψη του ήλιου
καταχωνιάζεται απ’τις σκιές των ανθρώπων, από τα παραπονεμένα μάτια των παιδιών.
Κοιτάζουν στα κλειστά παράθυρα και αναζητούν
την αναπόληση, κοιτάζουν τις σταγόνες, κοιτάζουν και τις μετρούν.
Με τα χεράκια τους,
λερωμένα από την λιωμένη σοκολάτα, σχεδιάζουν στο παράθυρο με βοηθό το
μισάνοιχτο στόμα και την ανάσα. Ανοιγοκλείνουν τα μάτια, αναμένουν να
σταματήσει η κάθε ψιχάλα για να βγουν…
Αθώα μάτια,
περίφοβα από τους θορύβους των αστραπών που εμφανίζουν τις σκιές του δωματίου,
αρχίζουν να δακρύζουν!Η μοναξιά κυριεύει την γαλήνια ψυχή, αναζητούν
πίσω από τις σκιές τα μητρικά χέρια να τους αγκαλιάσουν. Μητέρες κρυμμένες πίσω
από τις φωτογραφίες νοσταλγούν το παιδικό κλάμα των εμβρύων. Χάνεται στο
σκοτεινό σύννεφο η χαοτική αυτή εικόνα. Μητέρες επιλέγουν να την σταματήσουν,
να μην την βιώσουν, να μην τα αγκαλιάσουν. Εκμηδενίστηκαν έμβρυα σε εκείνα τα
σκοτάδια, σε εκείνες τις σκιές, σε εκείνες τις χαρούμενες φωτογραφίες, σε εκείνους
τους υπερήχους πίσω από τις μητρικές κοιλιές…
Το στεγνό αφυδατωμένο
δάκρυ του παρελθόντος πλέον κυλά αργά στο πρόσωπο μιας γυναίκας, το ίδιο δάκρυ
τρέχει από κάθε βρεχόμενο σύννεφο του γκρίζου ουρανού. Το ίδιο γκρίζο χρώμα
αποκτούν οι φωτογραφίες κρεμασμένες στις καρδιές των ‘’επιλεγμένων’’ μητέρων.
Οι σκιές συνειδητοποιούν, δεν θα υπάρξουν ξανά οι εικόνες των παιδιών πίσω από
τα θολά παράθυρα.
