Το φιλμ της ανάμνησης.

   Το φιλμ της ανάμνησης.

      Ο ήλιος μόλις έχει βγει, ενώ εσύ μετά από πολύωρη σκέψη, βρίσκεσαι μπροστά στις ωραιότερες και τις πιο λειτουργικές αναμνήσεις του παρελθόντος. Το παρόν σε αποδοκιμάζει με τις αναμνήσεις, που  προσφέρουν τη δική τους ξέχωρη κρυφή νοσταλγία, την ιδιάζουσα ζωντάνια, την εξαίρετη μυρωδιά. Πόσο περίεργο… ανεξήγητο και παράλληλα αληθινό συναίσθημα. Ζωντανεύουν μιμούμενες εικόνες μπροστά σου, λες και ξεφυλλίζεις ένα παλιό φιλμ, ήχοι, κινήσεις, γέλια…

      Περπατάς στους δρόμους της ζωής, χαμογελάς αθώα, τα μάτια γεμίζουν εικόνες και τα βλέφαρα μόλις κλείνουν όλα αποκτούν μυρωδιά! Ξαφνικά, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την ανένοχη- απλοϊκή  παιδική ηλικία, τότε που έψαχνες κάπου να κρυφτείς, τότε που γελούσες και όλος ο κόσμος φώτιζε, τότε που η φωνή της μητέρας σου ήταν τόσο διαπεραστική σε όλη τη γειτονιά!

     Τελικά το παρελθόν είναι ζωντανό! Μόλις φτάσεις σε εκείνο το άμεμπτο σημείο, όπου όλα ήταν διαφορετικά. Κάθε φορά που θα βρίσκεσαι εκεί, όλα θα αλλάζουν, θα ζωντανεύουν, θα μυρίζουν. Οι αναμνήσεις έχουν τη δική τους μυρωδιά, τη δική τους ζεστασιά, τη δική τους ζωή. Αποθηκεύονται όλα στο μυαλό, κλείνονται σε ένα κουτί. Το κλειδί βρίσκεται σε εκείνο το σημείο, στο ίδιο σημείο που μεγάλωσες, που όλα είναι οικεία, όλα είναι γνωστά. Μόλις φτάσεις εκεί, παίρνεις μια θέση στο δρόμο που έτρεχες, κοίταζες το κάθε τι γύρω σου, την κάθε παραμικρή λεπτομέρεια, που τότε ήταν μέρος της καθημερινότητας. Κλείνεις τα μάτια και όταν τα ανοίγεις, είσαι πάλι παιδί!

    Όλα σου τα μυστικά βρίσκονται σε εκείνη την αρχή, στις ανεπίληπτες στιγμές που χάραξες όταν ήσουν παιδί. Και το παρόν, σκέφτεσαι, θα έχει και αυτό κάποτε τη δική του ανάμνηση;; τη δική του μυρωδιά;; τη δική του τρυφερή ζωντάνια; Ή μήπως όλα αυτά ανήκουν στο χαριτωμένο παρελθόν;; Μήπως ανήκουν μόνο εκεί που γελούσες αγνά και ταυτόχρονα έκλαιγες, έπαιζες ευτυχισμένα, γνώριζες, έπεφτες, κρυβόσουν, ανέπνεες αθάνατα, κοίταζες στοργικά, μοιραζόσουν, αγαπούσες… Ζούσες σε εκείνους τους ολοκάθαρους δρόμους, σε εκείνη την εκτυφλωτική από φως αυλή, σε εκείνο το αλησμόνητο σπίτι, σε εκείνο το γνωστό  δωμάτιο, σε εκείνο το παραμυθένιο κρεβάτι μαζί με εκείνα τα εξαίρετα παιχνίδια, τους αθανάτους ήρωες. Τα παράθυρα, οι πόρτες, οι σκάλες, οι δρόμοι, οι κατοικίες, τα πάρκα, τα μαγαζιά… όλα μυρίζουν. Βρίσκεσαι εκεί, τα αναγνωρίζεις όλα, όλα σε αγκαλιάζουν… έλειψες τόσο καιρό.