Παραπονεμένα μάτια.

Παραπονεμένα μάτια.

    Βρέχει… τα παράθυρα κλειστά, ομπρέλες ανοιχτές και οι διαβάτες τρέχουν. Η λάμψη του ήλιου καταχωνιάζεται απ’τις σκιές των ανθρώπων, από τα παραπονεμένα μάτια των παιδιών.  Κοιτάζουν στα κλειστά παράθυρα και αναζητούν την αναπόληση, κοιτάζουν τις σταγόνες, κοιτάζουν και τις μετρούν. 

     Με τα χεράκια τους, λερωμένα από την λιωμένη σοκολάτα, σχεδιάζουν στο παράθυρο με βοηθό το μισάνοιχτο στόμα και την ανάσα. Ανοιγοκλείνουν τα μάτια, αναμένουν να σταματήσει η κάθε ψιχάλα για να βγουν…

     Αθώα μάτια, περίφοβα από τους θορύβους των αστραπών που εμφανίζουν τις σκιές του δωματίου, αρχίζουν να δακρύζουν!  Η  μοναξιά κυριεύει την γαλήνια ψυχή, αναζητούν πίσω από τις σκιές τα μητρικά χέρια να τους αγκαλιάσουν. Μητέρες κρυμμένες πίσω από τις φωτογραφίες νοσταλγούν το παιδικό κλάμα των εμβρύων. Χάνεται στο σκοτεινό σύννεφο η χαοτική αυτή εικόνα. Μητέρες επιλέγουν να την σταματήσουν, να μην την βιώσουν, να μην τα αγκαλιάσουν. Εκμηδενίστηκαν έμβρυα σε εκείνα τα σκοτάδια, σε εκείνες τις σκιές, σε εκείνες τις χαρούμενες φωτογραφίες, σε εκείνους τους υπερήχους πίσω από τις μητρικές κοιλιές…

     Το στεγνό αφυδατωμένο δάκρυ του παρελθόντος πλέον κυλά αργά στο πρόσωπο μιας γυναίκας, το ίδιο δάκρυ τρέχει από κάθε βρεχόμενο σύννεφο του γκρίζου ουρανού. Το ίδιο γκρίζο χρώμα αποκτούν οι φωτογραφίες κρεμασμένες στις καρδιές των ‘’επιλεγμένων’’ μητέρων. Οι σκιές συνειδητοποιούν, δεν θα υπάρξουν ξανά οι εικόνες των παιδιών πίσω από τα θολά παράθυρα.