Κάπως έτσι έγινε η αρχή. Τότε που άναψε το φως στο σκοτεινό δωμάτιο, τότε που το κάθε αντικείμενο απέκτησε μορφή, τότε που η λειτουργικότητα των πραγμάτων διαφάνηκε στην ασπρόμαυρη ανάμνηση.
Οι χτύποι της καρδιάς ισοστάθμισαν με τον χτύπο του ρολογιού, ενώ αγκάλιασαν, μαζικά, τα χέρια το πέρασμά τους. Έκλεισαν παράθυρα και οι κουρτίνες πια αντικείμενα βουβά, στέκονταν! Κάποτε φυσούσε αγέρας από εκείνο το μικρό παραθυράκι, κάποτε ο ήλιος το κοιτούσε, κάποτε η άνοιξη το παραθύρι αναζητούσε να διαβεί. Τόσες σιωπές σε εκείνο το σπίτι... αμίλητος στέκεσαι, παρ' όλα αυτά χαραμίζεις ώρες ατελείωτες στις σκέψεις, ίσως χαραμίσεις ζωές, το παραθύρι όμως θα αναζητά εκείνο τον ήλιο.
Τι προτιμάς περισσότερο κανείς δεν γνωρίζει. Κλείνεις πληγές, απελευθερώνεις τα χελιδόνια, μαζεύεις τις χρυσαφένιες κούτες και σιωπάς. Δένεις έναν κόμπο, σαν αλμυρό νερό το πίνεις, ξεδιψάς! Όλα μοιάζουν ίδια, όλα μοιάζουν κενά, όλα είναι μέρος της γης που πατάς, της γης όπου ο ίσκιος πλάθει έναν καινούριο κόσμο. Τότε ένα διστακτικό τρένο ακολουθείς, βιάζεσαι να φύγει... μα κανείς δε το φρενάρει. Κυλάς στα πατώματα με το νεκρό ύφασμα στο χέρι, ιδρώτα κυλάς. Το φως σου χαρίζει όψη, ενώ η σκιά χάθηκε κάτω από την εμβρυακή σου στάση στο πάτωμα. Βλέμμα που κάρφωσες στο άπειρο αναμετρά την στιγμή στην αιωνιότητα... εκεί θα σε περιμένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου