Επειδή κοίταξα τα άστρα.

   

      Ένα τυχαίο πρωινό κοιτάχτηκα στον καθρέφτη μου, αντίκρισα τους δρόμους που χάραξα στο είδωλο μου, τόσο έντονοι δρόμοι, τόσο εκφραστικοί, λες και έκοψαν την πέτσα του προσώπου μου, μα με τον καιρό δεν έκλεισε καμία πληγή. Όλα τόσα φρέσκα στα μάτια μου, μα τόσο παλιά στον αναμετρητή χρόνο.

     Παρατήρησα και το βλέμμα μου, αλλά και εκείνο αλλοιώθηκε, δεν ήταν πια αθώο. Δεν έμοιαζε με το βλέμμα που είχα εκείνη την πρώτη φορά που κοίταξα τα άστρα... Κι αν κατεβάσω το βλέμμα μου τι θα ιδώ; αναρωτήθηκα. Το στόμα μου... σα να μην ήθελα να  ρισκάρω να το αντικρίσω, τα μάτια ωστόσο δεν αντιστάθηκαν. Πόσο ξερά χείλι απέκτησα, πόσο μουντά! Έγερναν προς τα κάτω, δεν μου άρεσε αυτό! Αλλά δεν άλλαζε η φθορά τους όσο και αν προσπάθησα. Τα φυλάκισε η ψυχή μου, όπως φυλάκισαν και εμένα σε αυτό το κελί από τότε που τόλμησα και κοίταξα τα άστρα. Δεν πρόλαβα να τα ξαναδώ! Έπεσαν άγνωστοι άνθρωποι πάνω μου σαν θηρία, με έσυραν σε άγριους δρόμους σαν αδέσποτο. Εδώ με έφεραν! Και όλο αυτό γιατί, αναρωτιέμαι, τόσα χρόνια; Επειδή κοίταξα τα άστρα; Μα θα χαράμιζα είκοσι ζωές σε αυτό το κελί, σε αυτή την φυλακή για να τα ξαναειδώ! Θα θυσίαζα χίλιους καθρέφτες για να αντικρίσω ξανά εκείνη την λάμψη! Δεν θα τραγουδούσα πότε ξανά σε αυτό το κελί, αρκεί να γνώριζα πως δεν θα πολεμούσαν την ειρήνη!