Μάτια θλιμμένα γλυκά...

    Μη με κάνεις στην άκρη! Γιατί σε γνώρισα μεγάλος, το βράδυ ονειρεύτηκα μικρός και μόλις ξημέρωσε πάλι στην θλίψη η ψυχή μου τραβά. Αγκίστρωσες από φόβους, θλίψη και πόνους. Χάραξες ψυχικές νότες, χορδές, μουσικές. Το βράδυ ορθιάζω μεγάλος, γέροντας πονεμένος νεκρός, σε εκείνο το μωβ μαξιλάρι καμουφλαρισμένα όνειρα, πιοτά  και μοναξιές.
    Άλλη μια νύχτα χαράσσει νεκρή γραμμή στο σκοτάδι. Πού είναι οι αθώες στιγμές; Γιατί χάθηκαν ερειπωμένες φοβισμένες; Σε βλέπω πάλι μπροστά μου, σαν παιδί χάνεσαι στην σκιά μου. Εγώ κυνηγάω το άπιαστο γκρίζο είδωλό μου, ακολουθώ το βάδισμά σου, γοργό με νεύρο και θυμό! Γιατί κλαίνε τα μάτια και δεν σκουπίζω την καρδιά σου; Μάτια μου θλιμμένα γλυκά στις νύχτες με άφησες ξανά, εκεί όπου τα όνειρά μου θάφτηκαν για είκοσι χρόνια και στρατιώτης νεκρός αισθάνομαι πια. Τα πόδια κομμένα, η ανάσα βαθιά, μάτια βουρκωμένα γλυκά…    Γιατί με φοβίζει η τροχιά; Γιατί να κυλάνε τόσα «γιατί» στον μονόδρομό μου, γιατί; Γιατί έμεινα μόνη ξανά; Ή μήπως η μόνη μου συντροφιά νοθεύτηκε πάλι στην θλίψη; Κατρακύλησα από της άνοιξης την συντροφιά σε βαλτούς νεκρούς από πουλιά, σαν δαίμονας έπνιξα την βουή μου… και τώρα, σιωπή! Μα πόσα εκείνη μπορεί να σου πει; Πόσα φοβάται και πόσο ελπίζει; Μόνο ένας άγγελος μπορεί και αντικρίζει.

    Νύχτα, σιωπή, πιοτό χωρίς φεγγάρι. Ένα αστέρι κατοικεί σε ένα στενό, σε ένα βράδυ. Έσπασαν τείχη, καθρέφτες, μάσκες ράγισαν, την θλίψη στα χείλη μόνιμο κραγιόν διακόσμησαν. Νύχια κρυμμένα στα μαξιλάρια τινάζουν σιωπές, πνίγει το δίκιο και βαλσαμώνει χαρές. Φωτογραφίες θάμπωσε ο νους! Εράσμια ψυχή και εαυτός λησμονημένος, τον φοβισμένο άγγελο θαρρεί πως θα ‘ρθει να τον βρει. Μα πότε εκείνος θα αντιληφθεί πως το ταξίδι είναι η ζωή κι ας είναι μονόδρομος με κοράκια κρυμμένα στους θάμνους; Φοβάσαι ακούει στο πέρασμά της, πηγές νεκρές, μάνες θαμμένες λούζει την φυγή. Μα τα φτερά σου δεν είναι κομμένα, είναι κρυμμένα στην ψυχή! Φόρεσε τα απόψε, ακόμη κι αν εγώ θα έχω φύγει-δεν θα κατοικώ σε αυτό το σώμα που σε πνίγει-πέτα σε πλατείες, πάρκα, παραδείσους, που σοκακεύουν σε βιβλία και στις κρυμμένες από τον εαυτό σου μελωδίες.