Εκείνος ο "Εκείνος"

Εκείνος που πονά με τα δάκρυα του ύπνου πότε δεν τόλμησε να πει ψέματα κρυφά. Πάντα μια ουτοπία αναζητούσε που τον όδευε δύο βήματα και τέσσερα παραπατούσε. Μα για τις Σιωπές ποιος θα μιλήσει; Ποιος θα φωνάξει; Θα τρανταχτεί και στον εφιάλτη θα ψάξει να βρει το «Φύγε!» να εξοντώσει. Παντοτινά θα υπάρχει εκείνος ο «εκείνος» που τολμάς και θα λυγίζεις για χάρη του για να μην λυγίσει αυτός, αυτός ο «εκείνος», να μην κοπεί, απλά να στέκεται δίπλα σου και να κοιτάτε το ίδιο φεγγάρι.

Ο «Εκείνος» είναι μια απόφαση ολότελα νάρκισση, λιτή δίχως ποινή και καταδίκη. Μοναχά σε εσένα ανήκουν όλα τα «Γιατί», όλες οι λέξεις, οι πληγές, το νόημα και οι ουσίες. Και ποιος θα γίνει ο ήρωας εκείνος που θα εξοβελίζει τα βουλιαγμένα καράβια στα πελάγη και στις στεριές; Ποιος ήρωας θα καταφέρει να καλπάσει με ξίφος τα φρένα του ενάντια στους λογικούς γήινους παραδείσους, διασχίζοντας έτσι ανθρώπινες μορφές με τίμημα την χρόνια παγίδα;

 Απόφαση υστερική να γίνεσαι απατηλά ονειροπόλος, ενώ παγίδες σου στήνει το εγώ σου. Ξάφνου παίρνεις αποφάσεις  γρήγορες κρουσματικές, εναλλακτικές, ολικές και ίσως καταστροφικές. Όχι για εσένα και για εκείνον τον «Εκείνο», αλλά για τους εκείνους του γήινου παραδείσου, για εκείνους τους γκρίζους ανθρώπους που παίρνουν μορφές, για εκείνους τους παρθενικούς με τις ονειροπαγίδες.

 Και ξέρεις τι είναι εκείνο που πλέον σε τινάζει; Η ομορφότερη ψυχή που ποτέ σου έχεις συναντήσει, που για χάρη της επιλέγεις να ζεις σε μπαούλα σκεπασμένα από λογικές! Μα όταν η ονειροπαγίδα πάψει το ρόλο της να σκορπίζει, όλα θα μοιάσουν με πτώση, ακριβώς ίδια με εκείνη την βουτιά που παίρνει ο ήρωας να σκουπίσει δάκρυα, δάκρυα δικά του…

Σήμερα με τα φτερά βγαλμένα από πλάτες των ανθρώπινων μορφών επιλέγεις να κάτσεις, βγαλμένος από παγίδες, ποινές και καταδίκες. Επιλέγεις απλά να μιλήσεις για το τίποτα με εκείνον τον «εκείνο» που σημαίνει τα πάντα για εσένα. Τότε συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχουν γήινη παράδεισοι, όνειρα και ονειροπαγίδες –γιατί αυτά αποτελούν βαθιές σιωπές, τις οποίες οι γκρίζες ανθρώπινες μορφές τις στόλισαν με λέξεις, αλλά δεν σκέφτηκαν πότε πως ο παράδεισος, το όνειρο και οι ονειροπαγίδες βρίσκονται στων ηρώων τις αγκαλιές.