ΘΝΗΤΟΣ

Όχι, σκέφτηκα, είμαι αυτοκαταστροφική! Όπως οι περισσότεροι από εμάς… Όχι δεν είναι δύναμη ο αργός όλεθρος, φόβος είναι… Φόβος να νιώσεις τον πόνο του «Είναι» σου, φόβος να αποδεχτείς την κάθε ήττα, φόβος να νιώσεις τα αισθήματα που πνίγεις ενώ πνίγεσαι σε αυτά. Δεν είναι διόλου δύναμη, δεν γίνεσαι έτσι δυνατός, δειλός καλείσαι.

     Σήμερα μετά από το πέρασμα των μηνών κατόρθωσα να ανοίξω μια μικρογραφία της φωτογραφίας που ακόμη ενώνει τις ζωές μας. Όχι επειδή σήμερα ένιωσα πιο δυνατή, απλά σήμερα είμαι πιο φοβισμένη από ποτέ. Ναι γι’ αυτό και το κατόρθωσα, διότι είμαι αυτοκαταστροφική! Σήμερα που έτρεχα βουβός από τις σκοτεινές μου σκέψεις, άνοιξα μια φωτογραφία μας και ύστερα χάθηκα ξανά σε αυτό το φως. Ένιωσα ξανά και ξανά την φωνή σου δίπλα μου, τις συμβουλές σου, το γέλιο σου και αυτήν την αγκαλιά που μας ενώνει ακόμη… Ναι μας ενώνει ακόμη, γιατί σαν εκείνη δεν υπήρξε καμία άλλη, δεν ήταν ένα σώμα που κρατούσε ένα άλλο κορμί, ήταν μια αγκαλιά, ένας άλλος ανεξάρτητος οργανισμός, ένας ζωντανός χτύπος που σάλευε το νου μας, ήταν μια αγκαλιά ολοκλήρωσης, μια αγκαλιά που χάριζε ζωή, ήταν μια αγκαλιά που ακόμη θυμάμαι και ακόμη την αισθάνομαι με τον φοβικό μου νου. Είναι η αγκαλιά μας, μια αγκαλιά που άγγιζε την ψυχή μου, σε εκείνη μέσα ολοκληρώνονταν…

     Και με φόβο πάλι αρνούμαι να σωπάσω, γράφω αυτές τις σειρές, που για άλλους ίσως φανούν κενές, ίσως ανόητες σκέψεις. Μα εγώ ελπίζω στην υπάρξει της μορφής σου ξανά! Σε μια άλλη χρονική στιγμή, σε μια άλλη εποχή, όπου οι γραμμές αυτές θα πέσουν ξανά στα δικά σου χέρια, και ίσως τότε δεν αρνηθείς την αλήθειά μου να ακούσεις, ίσως τυχαία σου θυμίσουν κάτι, ίσως τυχαία αισθανθείς, ίσως απλά να δημιουργήσεις στον θαρραλέο νου σου μια τέτοια ιστορία… Όπου ο ένας ήρωας είναι θνητός και ο άλλος ο άγγελος του.