...Η πλασματική πραγματικότητα.

Τέρατα… Κοινωνία τυφλών και αόρατων τεράτων. Ξεχνούν ότι ο κόσμος δεν πλάστηκε για τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι για αυτόν. Αν κανείς γνώριζε την αθέμιτη εξέλιξη αυτών που τώρα αποκαλούμε ‘’άνθρωπο’’, ίσως και να μην τον έπλαθε. Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι ένα ακόμη είδος προς εξαφάνιση, ένα είδος που έχασε το πρωταρχικό του στόχο επηρεαζόμενος από τις εικονικές απολαύσεις. Το βασικό του ζήτημα είναι αν έχει τη νέα συσκευή του ipad, του i-phone, το καινούριο αυτοκίνητο που κυκλοφορεί στη πλασματική αγορά, το ωραιότερο σπίτι και σαφώς τα περισσότερα χρήματα, τη μεγαλύτερη δόξα!

   Το θέμα είναι αν γνωρίζουμε τι είναι να είσαι ‘’ευτυχισμένος’’ ;;; Αφ’ αυτού νοητό είναι πως μια στιγμή γέλιου είναι μια αξιομνημόνευτη στιγμή ευτυχίας, συνεπώς αν έχεις γύρω σου έστω έναν άνθρωπο που σου χαρίζει σε καθημερινή βάση ένα καλόβουλο χαμόγελο, τότε είσαι τυχερός! Γιατί απλά έχεις την περιζήτητη αύτη ευτυχία δίπλα σου και όχι στη φτωχή από πραγματικότητα τσέπη σου. Το ερώτημα είναι αν έχει τη δύναμη να το συνειδητοποιήσει  ο εγκλωβισμένος εγκέφαλος μας ή απλά είμαστε αχόρταγα από αγαθά όντα?!

   Η αλήθεια είναι πως όταν σαλπάρει από πάνω μας η φθορά του χρόνου τότε ούτε το αυτοκίνητο, ούτε το ipad, ούτε τα χρήματα θα μας ολοκληρώνουν, θα αναζητήσουμε εκείνο τον άνθρωπο που μας ‘’εξόφλησε’’ απλόχερα το ανεκτίμητο τότε γέλιο, ένα αθώο-αληθινό χαμόγελο, την πραγματική ευτυχία… Μήπως, όμως, τότε θα είναι αργά; Γι’ αυτό  και κοινωνία ‘’τυφλών’’, διότι δεν αποβλέπουμε την καθ’ αυτή ευτυχία και ‘’αόρατη’’ γιατί θα περάσουμε από αυτό τον κόσμο και κανείς δεν θα αντιληφθεί την πλασαρισμένη ύπαρξη μας.

...ΣΙΩΠΗ ΣΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ...

…ΣΙΩΠΗ ΣΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ…

   Απίστευτο παιχνίδι αυτός ο κύκλος, αυτή η ολική αλήθεια της ζωής με αφετηρία την πρώτη ανάσα, με τελικό σταθμό εκείνη την αδιέξοδη κατάσταση των βλεμμάτων που κλείνουν και αποφασίζουν να μην κοιτάξουν τον ίδιο κύκλο ξανά. Αυτή είναι η στιγμή που νοιώθεις μια ατέρμονη σιωπή στη καρδιά, ενώ εκείνη σου προσφέρει αλλεπάλληλες ανάσες όπως εκείνη η παρθενική, όταν ο κύκλος της ζωής ανοίχτηκε για εσένα… Και αυτή η φορά είναι μοναδική, όσο μοναδική είναι και η σιωπή που μπορείς να αντικρίσεις στο βλέμμα των νεκρών ανθρώπων…

   Όλα γύρω σου παγώνουν, αντιλαμβάνεσαι την μικρότητα όλων των καταστάσεων και ειδικότερα την μικρότητα της ζωής. Διαισθάνεσαι την πρώτη ανάσα άλλων ανθρώπων, άλλοι ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και άλλοι μόλις ξεκινούν. Αυτή είναι μια από τις πιο σπάνιες και παράλληλα οδυνηρές περιπτώσεις, όπου η εσωτερική κραυγή της ψυχής σωπαίνει καθησυχάζοντας κάθε δάκρυ πόνου που κυλά βουβά στο νεκρό από χρώμα πρόσωπο σου. Σε εκείνο το παγωμένο πρόσωπο που σάστισε από τη στιγμή που ένας κύκλος ολοκληρώθηκε, ένας κύκλος ενός δικού σου ανθρώπου…

   Το κάθε δάκρυ σταματά την διαδρομή του ατενίζοντας μια άλλη αλαζονική οξύμωρη στιγμή της έναρξης μιας νέας αφετηρίας, μια νέας ζωής. Ίσως, είναι η μοναδική φορά που η κωφή πονεμένη καρδιά σου υπακούει στο πρώτο κλάμα της ζωής, ζει και ελπίζει για εκείνη την πρώτη αναπνοή, εκείνη την ανάσα της νέας ζωής, μιας ζωής που μπορεί να μην αναπληρώσει το τραγωδοποιημένο εσωτερικό σου κενό, ωστόσο να σχηματίσει μηχανικά μια θέση άδεια, μια θέση πάζλ που αναμένει να την συμπληρώσει το νέο ξεκίνημα.   

‘’I’M MALALA’’

   Μια τολμηρή και δυναμική προσωπικότητα που κατόρθωσε να χαράξει κραυγαλέα το όνομα της στην ιστορία, όχι μόνο του Πακιστάν αλλά και των υπόλοιπων εθνών. Πυροδότησε μια εθνική και διεθνή επίκληση για παγκόσμια πρόσβαση στην εκπαίδευση. Μόλις δεκαέξι ετών ξεκίνησε έναν αποτελεσματικό αγώνα κατά του αναλφαβητισμού, της φτώχειας και της τρομοκρατίας, κάνοντας πολλούς να μιλούν για την Μαλάλα. Ένα άγνωστο νεαρό κορίτσι γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες, με καταγωγή από το Πακιστάν, που απαιτούσε την εκπαίδευση και την μόρφωση των κοριτσιών σε όλο τον κόσμο.

   ‘’I’m Malala’’ ένα ηρωικό σύνθημα, που θα έπρεπε να γνωρίζουμε όλοι και να το χειροκροτούμε. Μια φράση που την κατέταξε στους εκατό πιο σημαντικούς ανθρώπους στο κόσμο, χαρίζοντας της πολλά βραβεία εθνικού χαρακτήρα, ένα από αυτά και η υποψηφιότητα για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

   Η θαρραλέα και αργότερα αξιέπαινη αυτή πράξη, επέφερε απειλές θανάτου σε αυτήν και στον πατέρα της, Ziauddin Yousafzai,  και σύντομα δύο απόπειρες δολοφονίας που διακινδύνεψαν την ζωή της, όχι όμως τα όνειρά της! Πώς όμως ξεκίνησε η Μαλάλα;

   Το 2008 η ιστοσελίδα του BBC αναζητούσε για ένα νεαρό πρόσωπο που θα μιλούσε ανώνυμα για την ζωή του στο κάτω Ταλιμπάν. Έτσι, απευθύνθηκαν στον πατέρα της Μαλάλα, ο οποίος ήταν δάσκαλος στο σχολείο. Επόμενο ήταν να μην δεχτεί κανείς, καθώς ήταν επικίνδυνο, ωστόσο ο Γιουσαφζαί πρότεινε την 11χρονή κόρη του Μαλάλα. Την επόμενη μέρα η Μαλάλα Γιουσαφζαί διάβασε για πρώτη φορά τα αποσπάσματα από το blog της. Εναντιώθηκε στο σύστημα και στους απαγορευτικούς νόμους για μόρφωση που επέβαλαν οι Ταλιμπάν, προκαλώντας σάλο τόσο στα διεθνή Μ.Μ.Ε όσο και στην ανεπαρκή πολιτική Πακιστανική Κυβέρνηση.

   Επακολούθησαν χιλιάδες συνεντεύξεις στα Μ.Μ.Ε και στις εφημερίδες, η ίδια συνέχισε να υποστηρίζει την ιδεολογία της ανεξάρτητα από τις επικριτικές φωνές και σφαίρες που είχαν στραφεί ενάντια της.

‘’Ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα στυλό και ένα βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο’’, μία φράση που σήμανε τις φιλοδοξίες της νεαρής ακτιβίστριας προσδίδοντας απαράμιλλη ελευθερία στο δικαίωμα εκπαίδευσης.  

… ΌΝΕΙΡΑ, ΣΥΡΤΆΡΙΑ…

   Πόσο σαχλό και ανόητο να βαδίζεις στους ατελείωτες διαδρόμους χαραγμένους από τα κοινωνικά, πολιτικά και σαφώς οικονομικά συμφέροντα; Και τι είναι το συμφέρον; Να είσαι άπληστος;  ο εκατομμυριούχος ή μήπως ο φτωχός; Πού πραγματικά κρύβεται αυτό το περιζήτητο συμφέρον; Αναμφίβολο είναι πως για τον καθένα μας  είναι διαφορετικό, διότι διαμορφώνεται σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, με τους στόχους, με βάση αυτόν που θέλουμε να πετύχουμε, δηλαδή τα Όνειρα! Και τι είναι το όνειρο; Ίσως, ένα ανεκπλήρωτο κομμάτι ζωής, ίσως κάτι ιερό και απρόσιτο, αλλά ίσως και η ίδια η ζωή, η επιλογή για ζωή… Πόσα όνειρα ανασταίνονται από τις νεκρές στιγμές αναπόλησης στο παρελθόν; Πόσα από αυτά αναδρομούν στην προσπάθεια επιβίωσης τους στο μέλλον; Πόσα τρέφονται από την απτή πραγματικότητα των εξελίξεων; πόσα άλλα αποθηκεύονται σε έναν ανώνυμο φάκελο και κλειδώνονται σε ένα συρτάρι, το συρτάρι της ανάμνησης… Όλοι έχουμε συρτάρια, άλλα γεμάτα, άλλα φτωχά από όνειρα και εξελίξεις και άλλα που διψούν να γεμίσουν με νέες εμπειρίες και ατελείωτες στιγμές.

   Τι είναι προτιμότερο όμως, να ζήσεις το όνειρο ή να ζήσεις για το όνειρο; Να ζήσεις για εκείνη την στιγμή, για εκείνη τη μία ώρα, για εκείνο το λεπτό που το όνειρο γίνεται ολότελα δικό σου. Μόνον δικό σου! Γιατί τα δικά μας όνειρα πάντοτε διαφέρουν, είναι πάντα μοναδικά, πάντα αληθινά. Μακάρι να είχαμε όλοι την δύναμη να καταλάβουμε πόσο ξεχωριστή είναι η τιτάνια στιγμή που αγγίζεις εκείνο το ακατόρθωτο όνειρο, που δεν το αποθηκεύεις σε εκείνο το συρτάρι, που δεν το ονομάζεις ‘’ανάμνηση’’, που όταν ταξιδεύεις σε αυτό συνειδητοποιείς πως ο χρόνος μπορεί να έχει χαθεί ωστόσο η κρυφή σου επιθυμία ακόμη διψά. 

   Αρκεί η ίδια επιθυμία που έδεσε τον άλυτο κόμπο, να τον λύσει;  Μάλλον όχι… αυτό που ξελύνει εκείνο τον κόμπο των απραγματοποίητων ονείρων είναι η πιο δυνατή σιωπή της νύχτας. Όπου όλα τα αστέρια των ονείρων λάμπουν ταξιδεύοντας στο φεγγάρι της επιτυχίας και ζωντανεύουν μπροστά σου νέα όνειρα, νέων ανθρώπων… όνειρα που δεν έχουν σκοπό να κλειστούν στα ανώνυμα συρτάρια και να μείνουν σιωπηλά! Όνειρα που εκείνες τις μουντές, μαύρες, νεκρές νύχτες που σε βασανίζουν, θα τα μετατρέψουν σε λευκές, λύνοντας κόμπους που δεν έχουν δεθεί, γιατί η επιθυμία που καλπάζει μέσα σου ανυπομονεί για εκείνη τη μία στιγμή, εκείνο το ένα λεπτό που το όνειρο αλλάζει τα δεδομένα… που το όνειρο δίνει αξία στον ουρανό, μετατρέποντας τις σιωπηλές σου νύχτες σε λευκά λαμπερά αστέρια, σε εκείνες τις χαρούμενες αναμνήσεις της σιωπής.