...Η πλασματική πραγματικότητα.

Τέρατα… Κοινωνία τυφλών και αόρατων τεράτων. Ξεχνούν ότι ο κόσμος δεν πλάστηκε για τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι για αυτόν. Αν κανείς γνώριζε την αθέμιτη εξέλιξη αυτών που τώρα αποκαλούμε ‘’άνθρωπο’’, ίσως και να μην τον έπλαθε. Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι ένα ακόμη είδος προς εξαφάνιση, ένα είδος που έχασε το πρωταρχικό του στόχο επηρεαζόμενος από τις εικονικές απολαύσεις. Το βασικό του ζήτημα είναι αν έχει τη νέα συσκευή του ipad, του i-phone, το καινούριο αυτοκίνητο που κυκλοφορεί στη πλασματική αγορά, το ωραιότερο σπίτι και σαφώς τα περισσότερα χρήματα, τη μεγαλύτερη δόξα!

   Το θέμα είναι αν γνωρίζουμε τι είναι να είσαι ‘’ευτυχισμένος’’ ;;; Αφ’ αυτού νοητό είναι πως μια στιγμή γέλιου είναι μια αξιομνημόνευτη στιγμή ευτυχίας, συνεπώς αν έχεις γύρω σου έστω έναν άνθρωπο που σου χαρίζει σε καθημερινή βάση ένα καλόβουλο χαμόγελο, τότε είσαι τυχερός! Γιατί απλά έχεις την περιζήτητη αύτη ευτυχία δίπλα σου και όχι στη φτωχή από πραγματικότητα τσέπη σου. Το ερώτημα είναι αν έχει τη δύναμη να το συνειδητοποιήσει  ο εγκλωβισμένος εγκέφαλος μας ή απλά είμαστε αχόρταγα από αγαθά όντα?!

   Η αλήθεια είναι πως όταν σαλπάρει από πάνω μας η φθορά του χρόνου τότε ούτε το αυτοκίνητο, ούτε το ipad, ούτε τα χρήματα θα μας ολοκληρώνουν, θα αναζητήσουμε εκείνο τον άνθρωπο που μας ‘’εξόφλησε’’ απλόχερα το ανεκτίμητο τότε γέλιο, ένα αθώο-αληθινό χαμόγελο, την πραγματική ευτυχία… Μήπως, όμως, τότε θα είναι αργά; Γι’ αυτό  και κοινωνία ‘’τυφλών’’, διότι δεν αποβλέπουμε την καθ’ αυτή ευτυχία και ‘’αόρατη’’ γιατί θα περάσουμε από αυτό τον κόσμο και κανείς δεν θα αντιληφθεί την πλασαρισμένη ύπαρξη μας.