… ΌΝΕΙΡΑ, ΣΥΡΤΆΡΙΑ…

   Πόσο σαχλό και ανόητο να βαδίζεις στους ατελείωτες διαδρόμους χαραγμένους από τα κοινωνικά, πολιτικά και σαφώς οικονομικά συμφέροντα; Και τι είναι το συμφέρον; Να είσαι άπληστος;  ο εκατομμυριούχος ή μήπως ο φτωχός; Πού πραγματικά κρύβεται αυτό το περιζήτητο συμφέρον; Αναμφίβολο είναι πως για τον καθένα μας  είναι διαφορετικό, διότι διαμορφώνεται σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, με τους στόχους, με βάση αυτόν που θέλουμε να πετύχουμε, δηλαδή τα Όνειρα! Και τι είναι το όνειρο; Ίσως, ένα ανεκπλήρωτο κομμάτι ζωής, ίσως κάτι ιερό και απρόσιτο, αλλά ίσως και η ίδια η ζωή, η επιλογή για ζωή… Πόσα όνειρα ανασταίνονται από τις νεκρές στιγμές αναπόλησης στο παρελθόν; Πόσα από αυτά αναδρομούν στην προσπάθεια επιβίωσης τους στο μέλλον; Πόσα τρέφονται από την απτή πραγματικότητα των εξελίξεων; πόσα άλλα αποθηκεύονται σε έναν ανώνυμο φάκελο και κλειδώνονται σε ένα συρτάρι, το συρτάρι της ανάμνησης… Όλοι έχουμε συρτάρια, άλλα γεμάτα, άλλα φτωχά από όνειρα και εξελίξεις και άλλα που διψούν να γεμίσουν με νέες εμπειρίες και ατελείωτες στιγμές.

   Τι είναι προτιμότερο όμως, να ζήσεις το όνειρο ή να ζήσεις για το όνειρο; Να ζήσεις για εκείνη την στιγμή, για εκείνη τη μία ώρα, για εκείνο το λεπτό που το όνειρο γίνεται ολότελα δικό σου. Μόνον δικό σου! Γιατί τα δικά μας όνειρα πάντοτε διαφέρουν, είναι πάντα μοναδικά, πάντα αληθινά. Μακάρι να είχαμε όλοι την δύναμη να καταλάβουμε πόσο ξεχωριστή είναι η τιτάνια στιγμή που αγγίζεις εκείνο το ακατόρθωτο όνειρο, που δεν το αποθηκεύεις σε εκείνο το συρτάρι, που δεν το ονομάζεις ‘’ανάμνηση’’, που όταν ταξιδεύεις σε αυτό συνειδητοποιείς πως ο χρόνος μπορεί να έχει χαθεί ωστόσο η κρυφή σου επιθυμία ακόμη διψά. 

   Αρκεί η ίδια επιθυμία που έδεσε τον άλυτο κόμπο, να τον λύσει;  Μάλλον όχι… αυτό που ξελύνει εκείνο τον κόμπο των απραγματοποίητων ονείρων είναι η πιο δυνατή σιωπή της νύχτας. Όπου όλα τα αστέρια των ονείρων λάμπουν ταξιδεύοντας στο φεγγάρι της επιτυχίας και ζωντανεύουν μπροστά σου νέα όνειρα, νέων ανθρώπων… όνειρα που δεν έχουν σκοπό να κλειστούν στα ανώνυμα συρτάρια και να μείνουν σιωπηλά! Όνειρα που εκείνες τις μουντές, μαύρες, νεκρές νύχτες που σε βασανίζουν, θα τα μετατρέψουν σε λευκές, λύνοντας κόμπους που δεν έχουν δεθεί, γιατί η επιθυμία που καλπάζει μέσα σου ανυπομονεί για εκείνη τη μία στιγμή, εκείνο το ένα λεπτό που το όνειρο αλλάζει τα δεδομένα… που το όνειρο δίνει αξία στον ουρανό, μετατρέποντας τις σιωπηλές σου νύχτες σε λευκά λαμπερά αστέρια, σε εκείνες τις χαρούμενες αναμνήσεις της σιωπής.