…ΣΙΩΠΗ
ΣΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ…
Απίστευτο παιχνίδι αυτός ο κύκλος, αυτή η
ολική αλήθεια της ζωής με αφετηρία την πρώτη ανάσα, με τελικό σταθμό εκείνη την
αδιέξοδη κατάσταση των βλεμμάτων που κλείνουν και αποφασίζουν να μην κοιτάξουν
τον ίδιο κύκλο ξανά. Αυτή είναι η στιγμή που νοιώθεις μια ατέρμονη σιωπή στη
καρδιά, ενώ εκείνη σου προσφέρει αλλεπάλληλες ανάσες όπως εκείνη η παρθενική,
όταν ο κύκλος της ζωής ανοίχτηκε για εσένα… Και αυτή η φορά είναι μοναδική, όσο
μοναδική είναι και η σιωπή που μπορείς να αντικρίσεις στο βλέμμα των νεκρών
ανθρώπων…
Όλα γύρω σου παγώνουν, αντιλαμβάνεσαι την
μικρότητα όλων των καταστάσεων και ειδικότερα την μικρότητα της ζωής.
Διαισθάνεσαι την πρώτη ανάσα άλλων ανθρώπων, άλλοι ολοκληρώνουν τον κύκλο τους
και άλλοι μόλις ξεκινούν. Αυτή είναι μια από τις πιο σπάνιες και παράλληλα
οδυνηρές περιπτώσεις, όπου η εσωτερική κραυγή της ψυχής σωπαίνει καθησυχάζοντας
κάθε δάκρυ πόνου που κυλά βουβά στο νεκρό από χρώμα πρόσωπο σου. Σε εκείνο το
παγωμένο πρόσωπο που σάστισε από τη στιγμή που ένας κύκλος ολοκληρώθηκε, ένας
κύκλος ενός δικού σου ανθρώπου…
Το κάθε δάκρυ σταματά την διαδρομή του
ατενίζοντας μια άλλη αλαζονική οξύμωρη στιγμή της έναρξης μιας νέας αφετηρίας,
μια νέας ζωής. Ίσως, είναι η μοναδική φορά που η κωφή πονεμένη καρδιά σου
υπακούει στο πρώτο κλάμα της ζωής, ζει και ελπίζει για εκείνη την πρώτη
αναπνοή, εκείνη την ανάσα της νέας ζωής, μιας ζωής που μπορεί να μην
αναπληρώσει το τραγωδοποιημένο εσωτερικό σου κενό, ωστόσο να σχηματίσει
μηχανικά μια θέση άδεια, μια θέση πάζλ που αναμένει να την συμπληρώσει το νέο
ξεκίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου