ΕΞΙ ΒΔΟΜΑΔΕΣ

     Όταν οι άλλοι με στόλισαν νεκρό και κρέμασαν την σάρκα μου σε έναν παγιδευμένο τάφο, ποτέ δεν σκέφτηκα πως μια Δύση θα έκρουε την σαδιστική άνοιξη σε ένα κομμάτι χαρτί… Σε ένα φύλλο όπως όλα τα άλλα, λευκό ή άχρωμο, που περιμένει κάθε βράδυ νόημα να βρει μέσα από τις καταστροφικές σκέψεις. Σαν  σε κοιτάξει στα μάτια δεν σε αφήνει να βυθιστείς στον ύπνο, σε πνίγει με φαντάσματα του νου, ωσότου τα μάτια μεταμορφωθούν σε χρωματιστούς κρυστάλλους και κυλίσουν στο πρόσωπό σου, ωσότου με την λάμψη της θλίψης πνίξουν τον ψυχισμό σου. Τότε δεν σε αφήνει να τρέξεις. Μοναδική επιλογή δυο λόγια να ανταλλάξεις, ένα σε αγαπώ στους φόβους να φωνάξεις και την απουσία σου να αγκαλιάσεις.

     Ξάφνου χάνεσαι σε θλιβερές εικόνες, αντιβαίνεις σε ρόλους, ενώ δευτερεύεις το νόημα της ευτυχίας. Αναζητάς σε μέρη απρόσμενα την μικρή σου Εδέμ, σε βατά παραμύθια την μαγεία σου γυρεύεις.  Φοβάσαι ανθρώπους να πλησιάσεις, να μιλήσεις και να ανταλλάξεις βλέμματα. Κλείνεσαι στο Εγώ σου, πνίγεις με βία την ζωτικότητά σου και κάπως έτσι χάνεις την ειρήνη. Τότε, ξεκινάει ο ολέθριος πόλεμος, που δεν μοιάζει με τίποτε άλλο… Μέρες, νύχτες ακόμη και πρωινά γεύονται με την ξένη ηρεμία, αλλά μέσα σου φωτιές, κάρβουνο πια η καρδιά και βοτσαλάκια ο νους! Σαν τολμήσεις να αντικρύσεις την μορφή σου στον καθρέφτη, πνίγει το είδωλό σου μια σκιά! Ίσως ο καπνός από τις χαμένες ελπίδες, ίσως ο όλεθρος της μικρής Εδέμ…

     Πλέον τριγύρω όλα παύουν να είναι φωτεινά, ούτε καθρέφτες δεν βλέπεις, ούτε την Δύση κοιτάς! Φωνάζεις και λύνεις τον λύκο από μέσα σου, τον θρέφεις με αναμνήσεις λόγιες! Ταράζεις ψυχές, ανθρώπους, αντικείμενα! Μα κι εκείνα τελειώνουν και ο λύκος νεκρός πια, τον θάβεις έξι βδομάδες μέσα στα κάρβουνα και στα βότσαλα τον πνίγεις. Τότε… Τότε οι πιο σκοτεινές σου πλευρές ανάγουν τον ήλιο, κλείνεις τα μάτια, ζητάς να ουρλιάξεις δίχως κραυγή. Τα χέρια βοηθητικά προτάσσουν να σκορπίσεις τα σωθικά σου, να πάρει ο αέρας καπνούς, να πάρουν οι θάλασσες τα βότσαλα κι εσύ να μείνεις άδειος! Ένα άδειο κομμάτι, ένα ύφασμα ανθρώπου στο πάτωμα πεσμένο και όλα να λήξουν εκεί! Να πάψεις να υπάρχεις ως «εσύ»… Μα μόλις ακουστούν καμπάνες συνειδητοποιείς πως αποτελούν σκέψεις φραγμένες, ανύπαρκτες στην ζωή. Ανοίγεις τα μάτια, στέκεσαι στο παράθυρο το ίδιο πνιγμένος αλλά το ίδιο κενός και τότε μιλάς, μιλάς… ακατάπαυστα! Μιλάς σε έναν ξένο, σε ένα λουλούδι, σε μια Γη. Ο «άνθρωπος» ψίθυρος- ψίθυρος καλπάζει από μέσα σου, τότε καλείσαι ζωντανός και όχι θαμμένος άγριος λύκος.