Σαν χθες...

     Βρέχει, έξω μυρίζει γιασεμί, είναι η άνοιξη που την στολίζει με λουλούδια! Παράθυρα ορθάνοιχτα στις πολυκατοικίες, άνθρωποι γεμάτη από γιόμα και κλεψύδρες τρέχουν βασανιστικά σε στενά δρομάκια για να φτάσουν στις πλατείες των υποχρεώσεων τους. Εσύ βυθισμένος στις σκέψεις γράφεις  μελωδίες θλίψης και διακοσμείς τον νου με λευκές φανέλες, αυτές που επιτρέπουν στην λογική να χαράξει συναισθήματα στις ξηρές πληγές. Ματώνει η καρδιά, αισθάνεσαι χτύπους χαμηλά λες και η ζωή σου εξαρτάται από μια άλλη εσωτερική ζωή. Εκείνη αγκομαχεί μέσα σου, λυσσάει σαν δαμασμένο θηρίο, αγωνιά για ένα νέο ξημέρωμα, για μια νέα ορθή πνοή! 

     Χαμηλό ταβάνι και στενό στενάχωρο δωμάτιο λες και γκρεμίζεται η πλάση γύρω σου και εσύ στέκεσαι ελαφρύς και απροστάτευτος από τις τόσο οικείες πληγές σου. Όλα τόσο βατά καταστρέφουν και πνίγουν την ψυχή και το πνεύμα. Όλα τα άλλα λειτουργούν ελαφρυντικά για το βάθος της φτώχειας που ζεις, όλα τόσο δύσκαμπτα που κρούεις ο ίδιος από φωνές, ενώ λαχταράς για μια αιώνια θλίψη. Θριαμβεύεις νεκρός σε σπασμένους καθρέφτες, ψοφίμι δίχως βούληση στα αισθήματα σου βαλαντώνεις, σκλάβα του γέλιου καλείσαι, ενώ στο κλάμα το βήμα σου υπακούς. Αδράνεια, φόβος, νοσταλγία, λέξεις κρυμμένες, στιγμές περασμένες, ηρωικές προσπάθειες και μια μυστική ευχή… ψίθυρος νεκρός την πνοή σου πνίγει και δίχως ερωτηματικά όλα τα θαμμένα «Γιατί;» ανασταίνει. 

     Και τότε ναυάγιο, πλημμύρες και αρμύρες πολλές, τιμωρίες και θάνατοι ζωντανεύουν στιγμές.  Μοναχικός καλείς ανθρώπους την αταξία σου να μοιραστείς κι ας ελπίζεις ξανά την ολότητα σου να ζήσεις. Μα τότε θολώνουν επάνω σου αρώματα, μουσικές, λόγια, κλάματα… θα μείνουν εκεί μαζί σου, έως το επόμενο ναυάγιο θα σε ακολουθήσουν. Κι ας έχουν περάσει αιτίες και χρόνοι, κι ας έχεις να γευτείς την ίδια χαρά ολόκληρους μήνες, τέσσερις εποχές, σαν χθες.. όλα ήταν σαν χθες...