Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Αστικό, Νο 7.



Αστικό, Νο 7.

   << Κάθομαι στο τελευταίο κάθισμα του άφωνου αστικού νούμερο 7.  Θεσσαλονίκη εδώ, δρόμοι, κτίρια, αυτοκίνητα, ποδηλάτες, ουρανός… Ζωντάνια, άγχος, γέλια, συζητήσεις, βλέμματα, αναίδειες… Παρανομίες, κοσμοπολίτες, φτωχοί, άποροι, κοινωνία… Εικόνες από το παράθυρο του αστικού, καθώς εκείνο κινείτε στον ίδιο δρόμο της καθημερινότητας. Ακόμη άδειο, λίγοι επιβάτες… Στάση. Ανεβαίνουν δυο, τρείς που επέλεξαν το 7 για να φτάσουν στο προορισμό τους. 

   Ηλικιωμένοι χτυπούν τα εισιτήρια, άλλοι βρίσκουν μια τυχαία θέση και απλά ταξιδεύουν. Σιωπηλές συζητήσεις από παρέες, άλλες πάλι έντονες από ζωντανές φιλίες. Ο οδηγός σιωπηλός κοιτάζει τους καθρέφτες, ανοίγει πόρτες, κλείνει…

   Ακόμη άδειο το 7, εγώ ο τελευταίος επιβάτης, στην τελευταία θέση. Ο χρόνος κυλά, περνάμε στάσεις, κάποιοι φτάνουν στον προορισμό και άλλοι μόλις  ξεκινούν! Ξάφνου! Το αστικό ασφυκτιεί από την πληθώρα ατόμων. Κόσμος, άνθρωποι, άτομα, παιδιά, έφηβοι, πολλοί…

   Χάνω κάθε επαφή με τον οδηγό που κοιτά την διαδρομή και παράλληλα τους καθρέπτες. Το μόνο που μπορώ να αντικρύσω είναι η πόρτα που ανοίγει και σπρώχνει μετά βίας τους όρθιους επιβάτες. Δύο αγόρια, μάλλον υπό την επήρεια αλκοόλ, με κοιτούν έντονα. Σχολιάζουν, γελούν, κατεβαίνουν. Το ‘’κινούμενο μικρό χωριό’’ κινείται και εγώ φτάνω στην ‘’δική μου πόλη’’, κατεβαίνω. 

   Νύχτα έξω, λίγοι άνθρωποι, καταστήματα κλειστά, κλίκα αντρών-συζητούν, αδέσποτα, σκουπίδια κάτω, όμορφα δέντρα… Παίρνω τον δρόμο και οδεύω προς το σπίτι. Τσακώνονται δυο τύποι στο δρόμο, φοβάμαι, τα βήματα μου- πιο έντονα ενώ η παγωμένη από το κρύο ανάσα σταματά! Απλά περπατώ, σχεδόν τρέχω. Το στενάκι είναι άδειο, μόνο εγώ και οι νεαροί που αποφασίζουν να έρθουν μαζί μου… Προχωράω με σκυμμένο το κεφάλι, το βλέμμα καρφωμένο στην στροφή που θέλω να πάρω. Τα βήματα από πίσω μου ακούγονται μέσα στη σιωπή. Φεύγουν. Φτάνω! Τρέχω στις σκάλες, είμαι σπίτι μου. Ένα ακόμη ‘’ταξίδι’’ στη πόλη.>>

Οι δείκτες της εποχής.

Οι δείκτες της εποχής.


   Εδώ, σε αυτή την ανεξήγητη εποχή νυχτώνει και ξημερώνει την ίδια ακαριαία στιγμή. Οι δείκτες του ανεξάρτητου ρολογιού σταματούν να κινούνται! Τρέχουν μέσα στο χαώδες πολύπαθο πληθυσμό του Σαββάτου. Ένα πλήθος ανθρώπων κινούνται ρυθμιζόμενοι από την κάθε στιγμή που κυλά βουβά στα κρεμασμένα ρολόγια απάνω στους τοίχους. Είτε αυτά είναι τοίχοι καταστημάτων, είτε κατοικιών, είτε ψυχών των ανθρώπων.


   Τι πιο δυνατό από έναν ψυχικό λιτό δείκτη ρολογιού, σταματημένο στο αποδοκιμασμένο εγώ των ατόμων; Τίποτε άλλο από τον αιώνιο μεμπτό φόβο, τον φόβο της αποτυχίας, των νέων ξεκινημάτων, απαρχών επιλογών, τον φόβο για ζωή. Αυτός ο δηκτικός φόβος είναι που σε σταματά στο άγνωστο σκότος, που αδυνατεί να σε απελευθερώσει αν δεν το επιθυμείς ο ίδιος.


   Μια αδρανέστατη κατάσταση που συναντάς στην καθημερινότητα. Κάθε ξημέρωμα επικρίνεσαι σε αυτή την εποχή, την εποχή του χρόνου. ‘’Τι θα προλάβεις να πετύχεις;’’ ‘’Τι θα προλάβεις να αγαπήσεις;’’ ‘’Τι θα προλάβεις να ζήσεις;’’ Ίσως, δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από τον ίδιο το χρόνο. Αυτή η φυσική τροχιά κυριεύει τους πάντες, τους προγραμματίζει και ύστερα τους φέρει αντιμέτωπους με τον καθ’ αυτό φόβο τους.


   Κυλά ο χρόνος, μαζί με αυτόν οι στιγμές, οι ζωές, οι επιθυμίες, οι επιτυχίες… όλα φθείρονται! Τίποτα δεν μένει ίδιο, ούτε όμοιο. Παντού διαφαίνεται η προσπέραση του χρόνου. Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να φθείρει; Η ίδια νωχέλεια ψυχή των φθαρμένων οπτικά ατόμων, δηλαδή των ανθρώπων… Γιατί άτομα γεννιόμαστε όλοι, άνθρωποι όμως θα γίνουμε αν κατορθώσουμε να αξιοποιήσουμε στην ψυχή μας τον κυλούμενο χρόνο, εκείνη τη στιγμή όπου η ψυχή γνωρίζει την αλήθεια. Η αλήθεια που κρύβεται σε κάθε αποδοκιμασία, σε κάθε επιλογή, σε κάθε φόβο, σε κάθε δείκτη, σε κάθε Σαββάτο, Κυριακή, Δευτέρα…

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Πριγκιπικό χρώμα…

     Είναι αυτές οι θάλασσες που ενώνονται με το γαλάζιο του ουρανού. Συντελούνται μέσα στο άπειρο κόσμο της πνοής. Εκείνης της πνοής, της βαθιάς ανάσας όταν την αντικρίζεις μπροστά σου. Μελαγχολείς… Στριφογυρίζουν  ζωντανές εικόνες των στιγματισμένων βιωμάτων στο ελεύθερο ψυχισμό σου που μόλις απελευθέρωσες.
   Χάνεις κάθε δυνατή αίσθηση που κυλά στο χρόνο. Σε κυριεύει η στιγμή! Η ίδια στιγμή που σε καθήλωσε σε εκείνο το άπειρο γαλάζιο. Ένα ανοιχτό γαλάζιο που τυφλώνει κάθε ορατό διαβάτη της πόλης, που κερδίζει την κάθε ουδέτερη και νεκρή από ζωντάνια σκέψη σου. Κάθε προβληματισμό και πρόβλημα το θέτει σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη… τελευταία μοίρα! Μοίρα! Είναι αυτό που καλείσαι να επιλέξεις την παγωμένη εκείνη γαλάζια στιγμή ως εμπόδιο του αύριο που αργεί να ξημερώσει.
  Γιατί γαλάζια αυτή η στιγμή της αποσυγκέντρωσης από το κάθε τι πραγματικό; Ένα πριγκιπικό χρώμα των αιώνων σου χαρίζει το ωραιότερο αξίωμα. Το αξίωμα πως το μοναδικό γαλάζιο της θάλασσας κατάφερε να ενωθεί με το ασταθέστατο γαλάζιο του ουρανού. Δύο στοιχεία που ανέκαθεν βρίσκονταν το ένα απέναντι στο άλλο κατόρθωσαν την καινότροπα ένωση τους στο άπειρο. Σε ένα άγνωστο άπειρο που το ανθρώπινο μάτι αδυνατεί  να προσηλώσει. Ένα  δογματικό άπειρο που μόνο η λυρική πραγματικότητα της ψυχής μπορεί να την αγγίξει.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013


ΔΡΑΜΑ… ΣΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ


   Δράμα μια μικρή πόλη, ταυτόχρονα όμορφη, που συγκαταλέγει τον κρύο χειμώνα και τους ανοιξιάτικους περιπάτους στο κέντρο της πόλης. Ένα κέντρο γεμάτο ζωντάνια και πολίτες που χαρίζουν αλλεπάλληλα χαμόγελα στον άγνωστο διαβάτη του πεζοδρομίου. Κάθε σοκάκι, κάθε γωνιά κάνουν ορατή την παρουσία τους μέσα από τα γεμάτα βλέμματα των κατοίκων. Μια γαλήνια πόλη, που κατορθώνει να καθησυχάσει και τις πιο ζωηρές σκέψεις, χαρίζοντας ηρεμία.

   Ίσως, ευθύνεται αυτή η ηρεμία, αυτός ο αργός ρυθμός ζωής που υπέστη πρώτη  την οικονομική και κοινωνική κρίση. Μια έννοια που όλοι γνωρίζουμε, ακούμε και έχουμε εντάξει στις προτάσεις της καθημερινότητας μας. Ακριβώς από αυτό πάσχει, από την κρίση… Στάθηκε μια από τις πρώτες πόλεις που δέχτηκε τα απαρχή κρούσματα της ανεργίας και της επεκτατικής φτώχειας.

   Σημειώνονται καθημερινά τίτλοι τέλους για τις επιχειρήσεις και τα καταστήματα, ενώ παράλληλα παρατηρείται ο αποδεκατισμός των ιδιοκτητών και υπαλλήλων. Η μετανάστευση  στο εξωτερικό αποτελεί το πρώτο βήμα, με αποτέλεσμα την διοχέτευση των Βούλγαρων υπηκόων στη πόλη  για φθηνότερη εργασία. Πού οδηγεί αυτή η κοινωνική απογύμνωση κυρίως της νεολαίας; Μάλλον, στην κοινωνική, οικονομική και αναπτυξιακή στέρηση της ανόρθωσης του νομού και της χώρας. Επιπλέον, η αύξηση της αδήλωτης, ανασφάλιστης, μαύρης εργασίας του νομού Δράμας  κατέχει τη πρωτιά σε ολόκληρη τη  χώρα. Σε τι οφείλεται αυτή η έκβαση; Αναμφίβολα, στην έλλειψη λειτουργίας του προσωπικού στους δημόσιους ελεγκτικούς οργανισμούς, καθώς μόλις δύο επιθεωρητές καλούνται να ελέγξουν τις επιχειρήσεις του νομού.

   Ωστόσο, το 2009 ήταν η χρονιά-αποκορύφωμα, όπου ξάφνου βρέθηκαν πολλοί εύποροι και πολλοί φτωχοί! Το 50% των κατοίκων ήταν άνεργοι. Σταδιακά ο αριθμός των απόρων έδειχνε να αυξάνει. Το ποσοστό αυτό μετατράπηκε σε άνιση ζυγαριά, που ανύψωσε τους πλουσίους εις βάρος των φτωχών πολιτών. Ο βουλευτής του νομού, Μ. Τζίμας, τόνισε πως σε κάθε κατοικία της πόλης υπάρχει τουλάχιστον ένας άνεργος!

   Η οικονομική κρίση φέρει την μείωση του πληθυσμού, την απουσία νέων ιδεών, άρα την ελαχιστοποίηση της κοινωνίας, της ελληνικότητας και την αποδυνάμωση του ελληνικού κράτους. Είναι ένα ακράδαντο θέμα που απασχολεί όχι μόνο τον Ν. Δράμας αλλά ολόκληρη την κοινωνία, ένα ζήτημα που μας το υπενθυμίζουν τα Μ.Μ.Ε  με τις αναφορές για τις άλογες  και ανέφικτες τροποποιήσεις της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ένα θέμα, αδιέξοδο  για το πολίτευμα που πασχίζει από την ευρεία συγκατάθεση  στη φενάκη των πολιτικών και των υποτιθέμενων ενεργειών τους. 


Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

  ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ.
   2013, όλοι γνωρίζουμε τι εστί ‘’Χρυσή Αυγή’’, ένα φασιστικό, νεοναζιστικό, ρατσιστικό κόμμα που κατάφερε να κλέψει την ευρεία παράσταση όλων ίσως με χλευαστικές ενέργειες. Θεωρείται ένα ακανθώδες ζήτημα για τα πολλαπλά καθημερινά ποινικά αδικήματα, για τη βία, για δολοφονίες και για τα ποσοστά των ατόμων που ακολουθούν ένα υποτιθέμενο εθνικιστικό κόμμα. Ένα κόμμα που ωστόσο κατόρθωσε να αποσπάσει στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου (2012), 6.97 % ψήφους, 21 έδρες και θέση στο κοινοβούλιο. Μια εγκληματική οργάνωση που αρκετοί εγκρίνουν και στηρίζουν, μια παράλογη φασιστική συμπεριφορά που πολύ επιλέγουν.
   Ποια είναι η ιδεολογία αυτών των υποτιθέμενων εθνικιστών; Οι ίδιοι υποστηρίζουν την πολιτισμική ανωτερότητα του ελληνικού έθνους και πολύ περισσότερο της λευκής φυλής, την απέλαση όλων των μεταναστών και των Ρομά. Μια έδρα υπέρ του πατριωτισμού και της πολιτικής δεινότητας. Για ποια λοιπόν εθνικιστική συμπεριφορά μιλάμε; Μάλλον μιλάμε για ένα δικτατορικό καθεστώς, που τάσσεται υπέρ της σφαγής, της βίας, ξυλοδαρμού, εκβιασμού, υπέρ της παρανομίας. Ένα κράτος αθέμιτο με φασιστικό  πολίτευμα και ως σήμα κατατεθέν το ναζιστικό χαιρετισμό!  Ένα κράτος δηλαδή, αντίθετο από αυτό που οι  Αρχαίοι ονόμαζαν δημοκρατία. Ένα κράτος δίχως ελευθερία, δίχως ιστορία, μόρφωση, παιδεία, χωρίς μέλλον… Ένα αφιλόξενο νεκρό κράτος. Μια κοινωνία με σύνθημα την οχλαγωγία, την απολυταρχία, τον εκφυλισμό, την υποταγή. Μια στείρα κοινωνία που εγκλωβίζεται από τον ίδιο το λαό, που δεν αποτιμά την συλλογική ελευθερία ή μάλλον το δικαίωμα για ελευθερία.
   Ποιος επιλέγει την ‘’επιβίωση’’ σε ένα τέτοιο κράτος; Ποιος ενεργεί τόσο αδέξια; Ίσως, κάποιος που δεν έχει ούτε ο ίδιος εκείνη την ορθή μόρφωση, την ιδανική παιδεία, την πλήρη ελευθερία! Γι’ αυτό, ακριβώς, επιβραδύνει την λοιπή κοινωνία από τις ίσες ευκαιρίες, αντιτίθεται στο δικαίωμα για ελεύθερη ροή στην κοινωνική δομή και στο πολιτικό σύστημα.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

...Η πλασματική πραγματικότητα.

Τέρατα… Κοινωνία τυφλών και αόρατων τεράτων. Ξεχνούν ότι ο κόσμος δεν πλάστηκε για τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι για αυτόν. Αν κανείς γνώριζε την αθέμιτη εξέλιξη αυτών που τώρα αποκαλούμε ‘’άνθρωπο’’, ίσως και να μην τον έπλαθε. Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι ένα ακόμη είδος προς εξαφάνιση, ένα είδος που έχασε το πρωταρχικό του στόχο επηρεαζόμενος από τις εικονικές απολαύσεις. Το βασικό του ζήτημα είναι αν έχει τη νέα συσκευή του ipad, του i-phone, το καινούριο αυτοκίνητο που κυκλοφορεί στη πλασματική αγορά, το ωραιότερο σπίτι και σαφώς τα περισσότερα χρήματα, τη μεγαλύτερη δόξα!
   Το θέμα είναι αν γνωρίζουμε τι είναι να είσαι ‘’ευτυχισμένος’’ ;;; Αφ’ αυτού νοητό είναι πως μια στιγμή γέλιου είναι μια αξιομνημόνευτη στιγμή ευτυχίας, συνεπώς αν έχεις γύρω σου έστω έναν άνθρωπο που σου χαρίζει σε καθημερινή βάση ένα καλόβουλο χαμόγελο, τότε είσαι τυχερός! Γιατί απλά έχεις την περιζήτητη αύτη ευτυχία δίπλα σου και όχι στη φτωχή από πραγματικότητα τσέπη σου. Το ερώτημα είναι αν έχει τη δύναμη να το συνειδητοποιήσει  ο εγκλωβισμένος εγκέφαλος μας ή απλά είμαστε αχόρταγα από αγαθά όντα?!

   Η αλήθεια είναι πως όταν σαλπάρει από πάνω μας η φθορά του χρόνου τότε ούτε το αυτοκίνητο, ούτε το ipad, ούτε τα χρήματα θα μας ολοκληρώνουν, θα αναζητήσουμε εκείνο τον άνθρωπο που μας ‘’εξόφλησε’’ απλόχερα το ανεκτίμητο τότε γέλιο, ένα αθώο-αληθινό χαμόγελο, την πραγματική ευτυχία… Μήπως, όμως, τότε θα είναι αργά; Γι’ αυτό  και κοινωνία ‘’τυφλών’’, διότι δεν αποβλέπουμε την καθ’ αυτή ευτυχία και ‘’αόρατη’’ γιατί θα περάσουμε από αυτό τον κόσμο και κανείς δεν θα αντιληφθεί την πλασαρισμένη ύπαρξη μας.

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

...ΣΙΩΠΗ ΣΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ...




…ΣΙΩΠΗ ΣΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ…


   Απίστευτο παιχνίδι αυτός ο κύκλος, αυτή η ολική αλήθεια της ζωής με αφετηρία την πρώτη ανάσα, με τελικό σταθμό εκείνη την αδιέξοδη κατάσταση των βλεμμάτων που κλείνουν και αποφασίζουν να μην κοιτάξουν τον ίδιο κύκλο ξανά. Αυτή είναι η στιγμή που νοιώθεις μια ατέρμονη σιωπή στη καρδιά, ενώ εκείνη σου προσφέρει αλλεπάλληλες ανάσες όπως εκείνη η παρθενική, όταν ο κύκλος της ζωής ανοίχτηκε για εσένα… Και αυτή η φορά είναι μοναδική, όσο μοναδική είναι και η σιωπή που μπορείς να αντικρίσεις στο βλέμμα των νεκρών ανθρώπων…

   Όλα γύρω σου παγώνουν, αντιλαμβάνεσαι την μικρότητα όλων των καταστάσεων και ειδικότερα την μικρότητα της ζωής. Διαισθάνεσαι την πρώτη ανάσα άλλων ανθρώπων, άλλοι ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και άλλοι μόλις ξεκινούν. Αυτή είναι μια από τις πιο σπάνιες και παράλληλα οδυνηρές περιπτώσεις, όπου η εσωτερική κραυγή της ψυχής σωπαίνει καθησυχάζοντας κάθε δάκρυ πόνου που κυλά βουβά στο νεκρό από χρώμα πρόσωπο σου. Σε εκείνο το παγωμένο πρόσωπο που σάστισε από τη στιγμή που ένας κύκλος ολοκληρώθηκε, ένας κύκλος ενός δικού σου ανθρώπου…

   Το κάθε δάκρυ σταματά την διαδρομή του ατενίζοντας μια άλλη αλαζονική οξύμωρη στιγμή της έναρξης μιας νέας αφετηρίας, μια νέας ζωής. Ίσως, είναι η μοναδική φορά που η κωφή πονεμένη καρδιά σου υπακούει στο πρώτο κλάμα της ζωής, ζει και ελπίζει για εκείνη την πρώτη αναπνοή, εκείνη την ανάσα της νέας ζωής, μιας ζωής που μπορεί να μην αναπληρώσει το τραγωδοποιημένο εσωτερικό σου κενό, ωστόσο να σχηματίσει μηχανικά μια θέση άδεια, μια θέση πάζλ που αναμένει να την συμπληρώσει το νέο ξεκίνημα.   

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

‘’IM MALALA’’
   Μια τολμηρή και δυναμική προσωπικότητα που κατόρθωσε να χαράξει κραυγαλέα το όνομα της στην ιστορία, όχι μόνο του Πακιστάν αλλά και των υπόλοιπων εθνών. Πυροδότησε μια εθνική και διεθνή επίκληση για παγκόσμια πρόσβαση στην εκπαίδευση. Μόλις δεκαέξι ετών ξεκίνησε έναν αποτελεσματικό αγώνα κατά του αναλφαβητισμού, της φτώχειας και της τρομοκρατίας, κάνοντας πολλούς να μιλούν για την Μαλάλα. Ένα άγνωστο νεαρό κορίτσι γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες, με καταγωγή από το Πακιστάν, που απαιτούσε την εκπαίδευση και την μόρφωση των κοριτσιών σε όλο τον κόσμο.
   ‘’Im Malala’’ ένα ηρωικό σύνθημα, που θα έπρεπε να γνωρίζουμε όλοι και να το χειροκροτούμε. Μια φράση που την κατέταξε στους εκατό πιο σημαντικούς ανθρώπους στο κόσμο, χαρίζοντας της πολλά βραβεία εθνικού χαρακτήρα, ένα από αυτά και η υποψηφιότητα για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
   Η θαρραλέα και αργότερα αξιέπαινη αυτή πράξη, επέφερε απειλές θανάτου σε αυτήν και στον πατέρα της, Ziauddin Yousafzai,  και σύντομα δύο απόπειρες δολοφονίας που διακινδύνεψαν την ζωή της, όχι όμως τα όνειρά της! Πώς όμως ξεκίνησε η Μαλάλα;
   Το 2008 η ιστοσελίδα του BBC αναζητούσε για ένα νεαρό πρόσωπο που θα μιλούσε ανώνυμα για την ζωή του στο κάτω Ταλιμπάν. Έτσι, απευθύνθηκαν στον πατέρα της Μαλάλα, ο οποίος ήταν δάσκαλος στο σχολείο. Επόμενο ήταν να μην δεχτεί κανείς, καθώς ήταν επικίνδυνο, ωστόσο ο Γιουσαφζαί πρότεινε την 11χρονή κόρη του Μαλάλα. Την επόμενη μέρα η Μαλάλα Γιουσαφζαί διάβασε για πρώτη φορά τα αποσπάσματα από το blog της. Εναντιώθηκε στο σύστημα και στους απαγορευτικούς νόμους για μόρφωση που επέβαλαν οι Ταλιμπάν, προκαλώντας σάλο τόσο στα διεθνή Μ.Μ.Ε όσο και στην ανεπαρκή πολιτική Πακιστανική Κυβέρνηση.
   Επακολούθησαν χιλιάδες συνεντεύξεις στα Μ.Μ.Ε και στις εφημερίδες, η ίδια συνέχισε να υποστηρίζει την ιδεολογία της ανεξάρτητα από τις επικριτικές φωνές και σφαίρες που είχαν στραφεί ενάντια της.

‘’Ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα στυλό και ένα βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο’’, μία φράση που σήμανε τις φιλοδοξίες της νεαρής ακτιβίστριας προσδίδοντας απαράμιλλη ελευθερία στο δικαίωμα εκπαίδευσης.  
… ΌΝΕΙΡΑ, ΣΥΡΤΆΡΙΑ…

   Πόσο σαχλό και ανόητο να βαδίζεις στους ατελείωτες διαδρόμους χαραγμένους από τα κοινωνικά, πολιτικά και σαφώς οικονομικά συμφέροντα; Και τι είναι το συμφέρον; Να είσαι άπληστος;  ο εκατομμυριούχος ή μήπως ο φτωχός; Πού πραγματικά κρύβεται αυτό το περιζήτητο συμφέρον; Αναμφίβολο είναι πως για τον καθένα μας  είναι διαφορετικό, διότι διαμορφώνεται σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, με τους στόχους, με βάση αυτόν που θέλουμε να πετύχουμε, δηλαδή τα Όνειρα! Και τι είναι το όνειρο; Ίσως, ένα ανεκπλήρωτο κομμάτι ζωής, ίσως κάτι ιερό και απρόσιτο, αλλά ίσως και η ίδια η ζωή, η επιλογή για ζωή… Πόσα όνειρα ανασταίνονται από τις νεκρές στιγμές αναπόλησης στο παρελθόν; Πόσα από αυτά αναδρομούν στην προσπάθεια επιβίωσης τους στο μέλλον; Πόσα τρέφονται από την απτή πραγματικότητα των εξελίξεων; πόσα άλλα αποθηκεύονται σε έναν ανώνυμο φάκελο και κλειδώνονται σε ένα συρτάρι, το συρτάρι της ανάμνησης… Όλοι έχουμε συρτάρια, άλλα γεμάτα, άλλα φτωχά από όνειρα και εξελίξεις και άλλα που διψούν να γεμίσουν με νέες εμπειρίες και ατελείωτες στιγμές.
   Τι είναι προτιμότερο όμως, να ζήσεις το όνειρο ή να ζήσεις για το όνειρο; Να ζήσεις για εκείνη την στιγμή, για εκείνη τη μία ώρα, για εκείνο το λεπτό που το όνειρο γίνεται ολότελα δικό σου. Μόνον δικό σου! Γιατί τα δικά μας όνειρα πάντοτε διαφέρουν, είναι πάντα μοναδικά, πάντα αληθινά. Μακάρι να είχαμε όλοι την δύναμη να καταλάβουμε πόσο ξεχωριστή είναι η τιτάνια στιγμή που αγγίζεις εκείνο το ακατόρθωτο όνειρο, που δεν το αποθηκεύεις σε εκείνο το συρτάρι, που δεν το ονομάζεις ‘’ανάμνηση’’, που όταν ταξιδεύεις σε αυτό συνειδητοποιείς πως ο χρόνος μπορεί να έχει χαθεί ωστόσο η κρυφή σου επιθυμία ακόμη διψά. 
   Αρκεί η ίδια επιθυμία που έδεσε τον άλυτο κόμπο, να τον λύσει;  Μάλλον όχι… αυτό που ξελύνει εκείνο τον κόμπο των απραγματοποίητων ονείρων είναι η πιο δυνατή σιωπή της νύχτας. Όπου όλα τα αστέρια των ονείρων λάμπουν ταξιδεύοντας στο φεγγάρι της επιτυχίας και ζωντανεύουν μπροστά σου νέα όνειρα, νέων ανθρώπων… όνειρα που δεν έχουν σκοπό να κλειστούν στα ανώνυμα συρτάρια και να μείνουν σιωπηλά! Όνειρα που εκείνες τις μουντές, μαύρες, νεκρές νύχτες που σε βασανίζουν, θα τα μετατρέψουν σε λευκές, λύνοντας κόμπους που δεν έχουν δεθεί, γιατί η επιθυμία που καλπάζει μέσα σου ανυπομονεί για εκείνη τη μία στιγμή, εκείνο το ένα λεπτό που το όνειρο αλλάζει τα δεδομένα… που το όνειρο δίνει αξία στον ουρανό, μετατρέποντας τις σιωπηλές σου νύχτες σε λευκά λαμπερά αστέρια, σε εκείνες τις χαρούμενες αναμνήσεις της σιωπής.