Επειδή κοίταξα τα άστρα.

   

      Ένα τυχαίο πρωινό κοιτάχτηκα στον καθρέφτη μου, αντίκρισα τους δρόμους που χάραξα στο είδωλο μου, τόσο έντονοι δρόμοι, τόσο εκφραστικοί, λες και έκοψαν την πέτσα του προσώπου μου, μα με τον καιρό δεν έκλεισε καμία πληγή. Όλα τόσα φρέσκα στα μάτια μου, μα τόσο παλιά στον αναμετρητή χρόνο.

     Παρατήρησα και το βλέμμα μου, αλλά και εκείνο αλλοιώθηκε, δεν ήταν πια αθώο. Δεν έμοιαζε με το βλέμμα που είχα εκείνη την πρώτη φορά που κοίταξα τα άστρα... Κι αν κατεβάσω το βλέμμα μου τι θα ιδώ; αναρωτήθηκα. Το στόμα μου... σα να μην ήθελα να  ρισκάρω να το αντικρίσω, τα μάτια ωστόσο δεν αντιστάθηκαν. Πόσο ξερά χείλι απέκτησα, πόσο μουντά! Έγερναν προς τα κάτω, δεν μου άρεσε αυτό! Αλλά δεν άλλαζε η φθορά τους όσο και αν προσπάθησα. Τα φυλάκισε η ψυχή μου, όπως φυλάκισαν και εμένα σε αυτό το κελί από τότε που τόλμησα και κοίταξα τα άστρα. Δεν πρόλαβα να τα ξαναδώ! Έπεσαν άγνωστοι άνθρωποι πάνω μου σαν θηρία, με έσυραν σε άγριους δρόμους σαν αδέσποτο. Εδώ με έφεραν! Και όλο αυτό γιατί, αναρωτιέμαι, τόσα χρόνια; Επειδή κοίταξα τα άστρα; Μα θα χαράμιζα είκοσι ζωές σε αυτό το κελί, σε αυτή την φυλακή για να τα ξαναειδώ! Θα θυσίαζα χίλιους καθρέφτες για να αντικρίσω ξανά εκείνη την λάμψη! Δεν θα τραγουδούσα πότε ξανά σε αυτό το κελί, αρκεί να γνώριζα πως δεν θα πολεμούσαν την ειρήνη!  

Το δωμάτιο.

          Κάπως έτσι έγινε η αρχή. Τότε που άναψε το φως στο σκοτεινό δωμάτιο, τότε που το κάθε αντικείμενο απέκτησε μορφή, τότε που η λειτουργικότητα των πραγμάτων διαφάνηκε στην ασπρόμαυρη ανάμνηση. 

     Οι χτύποι της καρδιάς ισοστάθμισαν με τον χτύπο του ρολογιού, ενώ αγκάλιασαν, μαζικά, τα χέρια το πέρασμά τους. Έκλεισαν παράθυρα και οι κουρτίνες πια αντικείμενα βουβά, στέκονταν! Κάποτε φυσούσε αγέρας από εκείνο το μικρό παραθυράκι, κάποτε ο ήλιος το κοιτούσε, κάποτε η άνοιξη το παραθύρι αναζητούσε να διαβεί. Τόσες σιωπές σε εκείνο το σπίτι... αμίλητος στέκεσαι, παρ' όλα αυτά χαραμίζεις ώρες ατελείωτες στις σκέψεις, ίσως χαραμίσεις ζωές, το παραθύρι όμως θα αναζητά εκείνο τον ήλιο. 

     Τι προτιμάς περισσότερο κανείς δεν γνωρίζει. Κλείνεις πληγές, απελευθερώνεις τα χελιδόνια, μαζεύεις τις χρυσαφένιες κούτες και σιωπάς. Δένεις έναν κόμπο, σαν αλμυρό νερό το πίνεις, ξεδιψάς! Όλα μοιάζουν ίδια, όλα μοιάζουν κενά, όλα είναι μέρος της γης που πατάς, της γης όπου ο ίσκιος πλάθει έναν καινούριο κόσμο. Τότε ένα διστακτικό τρένο ακολουθείς, βιάζεσαι να φύγει... μα κανείς δε το φρενάρει. Κυλάς στα πατώματα με το νεκρό ύφασμα στο χέρι, ιδρώτα κυλάς. Το φως σου χαρίζει όψη, ενώ η σκιά χάθηκε κάτω από την εμβρυακή σου στάση στο πάτωμα. Βλέμμα που κάρφωσες στο άπειρο αναμετρά την στιγμή στην αιωνιότητα... εκεί θα σε περιμένω.

Είκοσι καλοκαίρια...

''Εκείνη είχε μάτια τρυφερά, βλέμμα θλιμμένη ψύχρα. Ματωμένα τα νύχια της από την πολύ δουλειά, σκουριασμένα άκρα. Λευκά φορέματα φορεί-τα έντυνε με νυχτολούλουδα- μυρίζει τα σύκα στην αυλή, κυνηγάει ελεύθερες πεταλούδες. Αγγίζει τα μούρα απαλά με τα ταλαιπωρημένα χέρια. Με τα ίδια χέρια πλέκει, πλένει, σκουπίζει, σφουγγαρίζει...
Φωνή μελωδική την καλύπτει στην πλάση, καμπουριασμένη πλάτη και πόδια πρησμένα από την ορθοστασία. Ξυπνάνε οι άγγελοι της, αναζητούν το γάλα, τρέχει να τα προλάβει, τα προλαβαίνει όλα! Έχει φωτεινό πρόσωπο με σταρένια υφή , καίγεται από την αγκαλιά του ήλιου. Εκείνος την κοιτάζει με αυστηρό βλέμμα της παράδοσης, που κυριεύει το μυαλό κάθε αρσενικού. Γεμίζει νερά σε μπουκάλια από την λίμνη... εργατικά χέρια που ποτέ δεν την αγκαλιάζουν, βλέμμα μελαγχολικό που ποτέ δεν δακρύζει, χαμόγελο αληθινό που ποτέ δεν γελάει. Και πάλι την κοιτάζει, μάλλον την θαυμάζει δυνητικά! 
Φυσάει ο αέρας στην αυλή, κυλάει στα παράθυρα βροχή καλοκαιρινή... Λες να είναι χαμένη άνοιξη;;; Εκείνος φεύγει μες στην βροχή, αναζητά τα χαμένα... Εκείνη πλέκει τα μαλλιά, φοράει το μώβ φόρεμά της, μυρίζει άνθη βρεγμένα, πλησιάζει...ταξιδεύει στις ευωδιές από τα νιάτα. Κοιτάει περιφρονιτικά   αριστερά, γαβγίζει ο μαύρος σκύλος, ακούει βήματα στρέφει το κεφάλι στα δεξιά, τρεις άγγελοι μετρούν αστέρια το πρωί. 
Πάλι το περπάτημα της ελαφρύ, με το χαμόγελο πλατύ, άφησε σχοινιά... άρπαξε τουλίπες! Τα γόνατά της δεν λύγιζαν. Μου είπε ήρθε η άνοιξη...με ξύπνησε, όπως κάθε πρωί. Μου έδωσε το χέρι της και περπατήσαμε μαζί είκοσι καλοκαίρια'' 

Γιατί οι ρομαντικοί...

 Γιατί οι ρομαντικοί, ανασταίνουν την κάθε νοητή στιγμή που σου χαρίζουν. Γλυκά αναγγέλλουν τα παράθυρα της ψυχής, κρυβόμενοι  από τις νεκρές σκέψεις των ονείρων.Βαδίζουν, πατούν στη γη, τα χέρια τους πλέον δεν εξουσιάζουν το στυλό, αλλά ένα ξύλο-μπαστούνι. Κεφάλια καρφωμένα στα σύννεφα αναζητούν τα νιάτα, τα χαμένα όνειρα, γιατί βρίσκονται κάπου εκεί ανάμεσα σε χιλιάδες σύννεφα του σκεπαζόμενου γαλανού ουρανού. 

Γιατί οι ρομαντικοί, απλώνουν το προφυλασσόμενο  χέρι της γνώσης, σε βοηθούν με χαραγμένη στο πρόσωπό τους την εμπειρία, πιστεύουν σε εσένα, σου μιλούν για άνθη, σαν αεράκι που χαϊδεύει τη θάλασσα. Μαζί τους σε ταξιδεύουν, σου δείχνουν το δρόμο για την κάθετη οδό χωρίς τις στροφές του πεζοδρομίου. Δεν σε κοιτούν ποτέ σταυρωτά στα μάτια, γιατί γύρω σου ακόμη κάτι αναζητούν.

Γιατί οι ρομαντικοί, χαμογελούν κρυφά στα δυναμικά μικρόφωνα, γελούν και χτενίζουν τις νότες της κάθε αριστουργηματικής μουσικής. Αφήνουν ένα ατομικό στίγμα στις έρημες ψυχές των ανθρώπων με την υπέροχη χροιά, που αιώνια ακούγεται στα αυτιά όταν κλείσεις τα βλέφαρα. Τα εκφραστικά τους χέρια αποστέλλουν μηνύματα σε κάθε νέο χελιδόνι, που μόλις πέταξε αγέρωχα... Μοναχικοί είναι και αυτοί, τόσο παρατηρητικοί και μυστήριοι. Βαστούν στα χέρια ένα βιβλίο, σε κοιτούν με τα μάτια διεισδυτικά μόνο όταν μιλούν για εσένα.Ακόμη κοιμούνται αγκαλιά με τα κατοχικά όνειρα, ταξιδεύουν με τη μαγεία όσα χρόνια κι αν μετρούν. Μαθαίνουν μέσα από τις προσωπικές τους ακτινοβόλες σιωπές. Δακρύζουν λιτά, γιατί απλά δεν έχουν προσωπείο. Είναι άνθρωποι, άνθρωποι γεννημένοι από το χρόνο, τον χρόνο που φέρει η ρομαντική στιγμή μόλις χτυπήσει ο μικρότερος δείκτης της ζωής 7 το πρωί. Ρομαντικοί είναι οι ήρωες, οι ήρωες που θρέφονται από το πάθος, βγάζουν τα γυαλιά και ακούνε τα πρώτα τους βινύλια που παίδευαν τα μαγικά τρανζίστορ. 

*Αφιερωμένο σε έναν ΑΝΘΡΩΠΟ, στον Ν.Π...

 

Λίγα λόγια για τον Έρωτα.

     Κλήθηκα εγώ να μιλήσω για Έρωτα, να πω τι; τι είναι; πώς βιώνεται; πώς αντιλαμβάνεται; πώς προκύπτει; από πού προέρχεται; τι δίνει; τι παίρνει;... Εγώ όμως,μάλλον, είμαι η πιο ακατάλληλη. Δεν πιστεύω σε αυτόν, δεν τον έχω γνωρίσει και δεν ξέρω αν θα τον γνωρίσω ποτέ.

 

   Το μόνο που συνειδητοποιώ όταν μιλώ για Έρωτα είναι ότι όλοι έχουν ασχοληθεί με αυτόν, όλοι έχουν να πουν κάτι, όλοι έχουν έναν δικό τους προφανή ορισμό. Πολλές φορές, στη ζωή μας ο έρωτας για τον οποίον όλοι μιλούν, κλέβει τις πιο αινιγματικές παραστάσεις. Μάλλον τα βέλη της φτερωτής ύπαρξης λυγίζουν την κάθε μας στιγμή. Είναι σαν μια μαγική παρορμητική σκιά που διαπερνά στο εσωτερικό μας. Το αισθανόμαστε τόσο βαθιά, γι' αυτό αδυνατούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι, γι' αυτό δεν μπορούμε να δώσουμε έναν ακριβή ορισμό. Όλοι χανόμαστε στο βάθος ξαφνικά, προσπαθώντας να αντιληφθούμε τι είναι ή μάλλον γιατί είναι; 

     Ο Έρωτας ανέκαθεν ήταν ένας τομέας που απασχολούσε τους πάντες, ειδικότερα τις τέχνες. Έτσι, ακόμη και σήμερα προσπαθούμε με διάφορα μέσα να τον απαθανατίσουμε, άλλες φορές αγγίζοντας τα άκρα, άλλες παρουσιάζεται σαν ένα μικρό ρητό διάλειμμα από την υπόλοιπη ζωή. Ίσως υπάρχει... διότι, ασχολούνται όλοι με αυτόν και παρ' όλα αυτά  παραμένει ένα άλυτο αίνιγμα! 

 

 Είναι όμως πάντοτε αμοιβαίος; Εγώ θα τον περιέγραφα σαν μια έντονη φωτιά πάθους που γεννιέται ανάμεσα σε δύο άτομα. Δεν ξέρω αν έχει διάρκεια, δεν ξέρω αν έχει ζωή, δεν ξέρω αν είναι ''τυφλός''... Σίγουρα, όμως, δεν κοιτάζει ούτε ταμπέλες, ούτε τα σωστά, τα λάθη, ούτε ανασφάλειες. Δεν έχει φραγμούς, μόνο καρφωμένες σκέψεις στο μυαλό που ανανεώνουν το χαμόγελο μας. Η κάθε στιγμή με τον έρωτα είναι μια μικρή ασύλληπτη ασυγκράτητη  περιπέτεια που δεν υπολογίζει φοβίες. Προκαλεί τις ζωές μας σαν ένα μυστήριο παιχνίδι με μια απαλή ανέμελη πινελιά χαραγμένη από μια δόση τρέλας.

     Αν μου ζητούσαν να χρωματίσω τον Έρωτα, θα τον έβαφα ροζ, γιατί τον αντιλαμβάνομαι ως ροζ φούσκα της ημέρας απέναντι από τα γκρίζα χρώματα της καθημερινότητας που επικρατούν. Αν είστε οι τυχεροί και σας χτυπήσει την πόρτα, ανοίξτε την, ντύστε την ψυχή σας με το πιο έντονο κόκκινο και καλωσορίστε την πιο διάχυτη στιγμή που μόλις άρχισε. Ζήστε τον, για να αποδώσετε και εσείς κάποτε έναν δικό σας ορισμό. Χαράξτε μια δική σας ροζ κορδέλα στις ασπρόμαυρες ρίγες της ζωής. Νιώστε τον, ότι και αν περιλαμβάνει... υγρά από δάκρυα χαρτομάντιλα, άδεια πακέτα τσιγάρα, σοκολάτες, ξενύχτι, κλάματα... ή το ξέφρενο πάθος, που σας ξυπνά κάθε πρωί και σας νανουρίζει κάθε ξημέρωμα! 

Μαρτιν Λουθερ Κινγκ.

     Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήταν Αμερικανός πολιτικός που πάλεψε ενάντια στο φυλετικό ρατσισμό των Αφροαμερικανών. Ο ίδιος σε πολύ μικρή ηλικία γνώρισε την άγρια πλευρά της διαφορετικότητας. Βίωσε τον ρατσισμό κατά τον μαύρων, όταν συνειδητοποίησε ότι οι πολίτες στην Η.Π.Α χρησιμοποιούσαν κουρτίνες στις τραπεζαρίες στα τρένα για τον διαχωρισμό των μαύρων και των λευκών επιβατών.

     Από τη ζωή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πέρασαν πολλές δίκες και φυλακίσεις, καθώς οι νόμοι απέναντι στους μαύρους πολίτες ήταν ιδιαίτερα απαιτητικοί. Ωστόσο, αυτά τα επαναλαμβανόμενα γεγονότα ρατσισμού στάθηκαν ως αφορμή για να δρομολογήσει  ο ίδιος το δικό του έργο. Ξεκινά ανθρωπιστικές περιοδείες, υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων, οργανώνοντας πορείες και διαμαρτυρίες. Στόχος του ήταν η κατάργηση φυλετικών διακρίσεων. Γι'αυτό διάφοροι πολιτικοί ηγέτες δεν έλειπαν από τις προγραμματισμένες συναντήσεις του.

     Μια ακόμη σύλληψη κατά του Κινγκ δεν άργησε να έρθει, όταν προσπάθησε το 1963 να οργανώσει μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις για την επίτευξη των στόχων του. Βία, αστυνομία και συλλήψεις ήταν οι εικόνες που προέβαλαν και ενασχολήθηκαν τα παγκόσμια Μ.Μ.Ε, ενώ η κλιμάκωση της προπαγάνδας ήταν αναμενόμενη. Παρ' όλα αυτά, το Δεκέμβριο του 1964 κατάφερε να αποστάσει το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, ήταν μια  μικρή δικαίωση για το πρόσωπο του Λούθερ. Ο αγώνας του πήρε και άλλες διαστάσεις, όταν επέβαλε την απάλειψη των φυλετικών διακρίσεων σε δημόσιους χώρους με την ψήφιση του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων. 

     Οι προσπάθειες του μαύρου πολιτικού επεκτείνονταν, καθώς στις 2 Ιανουαρίου του 1965, ανήγγειλε την έναρξη μιας καμπάνιας για τα δικαιώματα των μαύρων με τίτλο: ''Πρόγραμμα Αλαμπάμα''. Το δικαίωμα ψήφου στους Αφροαμερικάνους ήταν ο επόμενος στόχος, που επιτεύχθηκε μετά από φυλακίσεις και επεισοδιακές καταπιέσεις. 

     Δύο χρόνια αργότερα, 12 Μαρτίου 1967, τα δημόσια σχολεία στην Αλαμπάμα πλέον ήταν μεικτά.Το όνειρό του,ωστόσο, είχε μετατραπεί σε εφιάλτη, όπως δήλωσε και ο ίδιος στην ομιλία του. Η αδυσώπητη αυτή κριτική απέναντι του προέρχονταν από τη δολοφονία τεσσάρων μαύρων κοριτσιών σε μια εκκλησία της Αλαμπάμα.

     Ύστερα από έναν ηρωικό αγώνα για την απαίτηση δικαιωμάτων ο θάνατος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ επήλθε με τη δολοφονία του στις 4 Απριλίου 1968. Ένα χρόνο αργότερα ο δολοφόνος του-Τζέιμς Ερλ Ρεν- ομολόγησε και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 99 ετών. Το όνομα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αναμφισβήτητα, χάραξε τη δική του ιστορία. Κάθε 3η Δευτέρα του Ιανουαρίου στις Η.Π.Α γιορτάζουν την εθνική ημέρα του Κινγκ και την ενεργό δράση του που μετέτρεψε τον φυλετικό βίαιο ρατσισμό σε μια φυσιολογική κοινωνική συμβίωση των πολιτών.

Απλή περιγραφή.

   
     Και αν ακόμη ο αγέρας μας φυσά, αδυνατεί να μας δροσίσει.Όλοι ψάχνουμε για ένα ανηφόρι που μας οδηγεί σε βουνά. Χάνουμε τα προσηλωμένα μάτια, κλέβουμε παραστάσεις από ολόλευκους νεκρούς κύκνους και βαδίζουμε πνιγμένοι στις ρηχές λίμνες του κατήφορου

     Μέχρι που έρχεται η άγρια θάλασσα ευδαιμονίας, κρύβει κάθε νεκρή στιγμή, σαν το δείπνο της άνοιξης παρέα με τα πιο αθώα χελιδόνια που ανέμενες στο μικρό παραθύρι της στιγμής. Πλέον κολυμπάς στα ανέμελα πηγάδια που κυλούν γοργά στα μάτια σου,ενώ προδίδουν την πιο αθώα λάμψη της ψυχής, την αθάνατη νοσταλγία.   . 

Το φιλμ της ανάμνησης.

   Το φιλμ της ανάμνησης.

      Ο ήλιος μόλις έχει βγει, ενώ εσύ μετά από πολύωρη σκέψη, βρίσκεσαι μπροστά στις ωραιότερες και τις πιο λειτουργικές αναμνήσεις του παρελθόντος. Το παρόν σε αποδοκιμάζει με τις αναμνήσεις, που  προσφέρουν τη δική τους ξέχωρη κρυφή νοσταλγία, την ιδιάζουσα ζωντάνια, την εξαίρετη μυρωδιά. Πόσο περίεργο… ανεξήγητο και παράλληλα αληθινό συναίσθημα. Ζωντανεύουν μιμούμενες εικόνες μπροστά σου, λες και ξεφυλλίζεις ένα παλιό φιλμ, ήχοι, κινήσεις, γέλια…

      Περπατάς στους δρόμους της ζωής, χαμογελάς αθώα, τα μάτια γεμίζουν εικόνες και τα βλέφαρα μόλις κλείνουν όλα αποκτούν μυρωδιά! Ξαφνικά, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την ανένοχη- απλοϊκή  παιδική ηλικία, τότε που έψαχνες κάπου να κρυφτείς, τότε που γελούσες και όλος ο κόσμος φώτιζε, τότε που η φωνή της μητέρας σου ήταν τόσο διαπεραστική σε όλη τη γειτονιά!

     Τελικά το παρελθόν είναι ζωντανό! Μόλις φτάσεις σε εκείνο το άμεμπτο σημείο, όπου όλα ήταν διαφορετικά. Κάθε φορά που θα βρίσκεσαι εκεί, όλα θα αλλάζουν, θα ζωντανεύουν, θα μυρίζουν. Οι αναμνήσεις έχουν τη δική τους μυρωδιά, τη δική τους ζεστασιά, τη δική τους ζωή. Αποθηκεύονται όλα στο μυαλό, κλείνονται σε ένα κουτί. Το κλειδί βρίσκεται σε εκείνο το σημείο, στο ίδιο σημείο που μεγάλωσες, που όλα είναι οικεία, όλα είναι γνωστά. Μόλις φτάσεις εκεί, παίρνεις μια θέση στο δρόμο που έτρεχες, κοίταζες το κάθε τι γύρω σου, την κάθε παραμικρή λεπτομέρεια, που τότε ήταν μέρος της καθημερινότητας. Κλείνεις τα μάτια και όταν τα ανοίγεις, είσαι πάλι παιδί!

    Όλα σου τα μυστικά βρίσκονται σε εκείνη την αρχή, στις ανεπίληπτες στιγμές που χάραξες όταν ήσουν παιδί. Και το παρόν, σκέφτεσαι, θα έχει και αυτό κάποτε τη δική του ανάμνηση;; τη δική του μυρωδιά;; τη δική του τρυφερή ζωντάνια; Ή μήπως όλα αυτά ανήκουν στο χαριτωμένο παρελθόν;; Μήπως ανήκουν μόνο εκεί που γελούσες αγνά και ταυτόχρονα έκλαιγες, έπαιζες ευτυχισμένα, γνώριζες, έπεφτες, κρυβόσουν, ανέπνεες αθάνατα, κοίταζες στοργικά, μοιραζόσουν, αγαπούσες… Ζούσες σε εκείνους τους ολοκάθαρους δρόμους, σε εκείνη την εκτυφλωτική από φως αυλή, σε εκείνο το αλησμόνητο σπίτι, σε εκείνο το γνωστό  δωμάτιο, σε εκείνο το παραμυθένιο κρεβάτι μαζί με εκείνα τα εξαίρετα παιχνίδια, τους αθανάτους ήρωες. Τα παράθυρα, οι πόρτες, οι σκάλες, οι δρόμοι, οι κατοικίες, τα πάρκα, τα μαγαζιά… όλα μυρίζουν. Βρίσκεσαι εκεί, τα αναγνωρίζεις όλα, όλα σε αγκαλιάζουν… έλειψες τόσο καιρό.  

Trafficking- Εμπορία Ανθρώπων.

Trafficking-Εμπορία ανθρώπων.

    Σήμερα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι δεδομένα και οικουμενικά.  Όλοι γνωρίζουν τα δικαιώματα τους, όλοι επιδιώκουν να τα προστατεύσουν από την καταπάτηση, όλοι προσπαθούν να δώσουν έναν δικό τους ορισμό. Τα δικαιώματα μας υπάρχουν από την στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή, ωστόσο, ιστορικά η απαρχή τους ξεκινά γύρω στα 3.000π.Χ, όπου μόνο αν ανήκες σε κάποια ομάδα ήσουν ασφαλής. Η αλλαγή ξεκίνησε με τον Κύρο τον Μέγα από την Βαβυλώνα, ο οποίος αποφάσισε να επαναστατήσει επιτρέποντας όλους τους σκλάβους να ζήσουν ελευθέρα, με δικαίωμα επιλογής ακόμη και στη θρησκεία. Η ιδέα αυτή εξαπλώθηκε γρήγορα σε Ελλάδα, Ινδία και Ρώμη. Μετά από 1000 χρόνια έφτασε και στην Αγγλία (1215μ.Χ). Απέσπασαν από τον βασιλιά τη συμφωνία-magna carta  υποστηρίζοντας πως κανείς δεν θα μπορούσε να καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα ακόμη και ο ίδιος ο βασιλιάς. Έτσι, τα δικαιώματα των ανθρώπων αναγνωρίστηκαν και πλέον ήταν ασφαλή.  Αργότερα συντάχθηκαν Διεθνείς συμβάσεις που παρείχαν ευρέως δικαιώματα μόνον όμως στην Ευρώπη.

      Στην Ινδία ένας νεαρός δικηγόρος ο Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος αντιμετώπιζε την βία, επέμενε ότι όλοι οι άνθρωποι της γης είχαν δικαιώματα και όχι μόνο οι Ευρωπαίοι. Ωστόσο, με το ξέσπασμα των δύο παγκόσμιων πολέμων και τον Α.Χίτλερ να εξοντώνει τον μισό πληθυσμό των Εβραίων σε όλη τη γη, η ανθρωπότητα είχε για άλλη μια φορά ανάγκη μια ολική αλλαγή.  Η λύση ήταν η ένωση των κρατών και η ίδρυση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών το 1945 με πρόεδρο επιτροπής  την Ελεανόρ Ρούσβελ. Καθορίστηκαν μια σειρά δικαιωμάτων που πλέον ήταν οικουμενικά. Και αν λοιπόν, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη παιδεία, γιατί πάνω από 1 δισεκατομμύριο ενήλικοι δεν μπορούν να μορφωθούν? Αν όλοι δικαιούνται τροφή και στέγη, γιατί 16.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα? Αν όλοι έχουν την ελευθερία του λόγου, γιατί χιλιάδες που εξέθεσαν τον λόγο τους είναι τώρα στις φυλακές? Αν έχει εξαλειφθεί η δουλεία, τότε γιατί 27.εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα στη σκλαβιά?

    Μια σειρά από παραβιάσεις συναντάμε και απορρίπτουμε καθημερινά: πορνεία, βιομηχανία του σεξ, εξαναγκαστική εργασία, επαιτεία, εμπόριο βρεφών, εμπόριο οργάνων, πορνογραφία, αγορά νυφών, υποχρεωτική στράτευση ανηλίκων. Όλες αυτές οι ενέργειες είναι οι μορφές που μπορεί να πάρει το γνωστό Trafficking  ή αλλιώς Εμπορία Ανθρώπων. Δηλαδή, εξαπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ο σκοπός αυτών των παράδοξων ενεργειών είναι τα κέρδη. Είναι μια ιδεολογία που διαχωρίζει το ανθρώπινο είδος σε ανώτερο και κατώτερο κοινωνικά, φυσικά και πνευματικά μέσω απειλής, χρήσης βίας, άσκησης εξουσίας με σκοπό την εκμετάλλευση, εκπόρνευση και τη αναγκαστική εργασία.

   Το Trafficking είναι η σύγχρονη μορφή της δουλείας και δυστυχώς ενυπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς-κοινωνίες. Γυναίκες και παιδιά θεωρούνται ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τόσο για το σεξουαλικό εμπόριο όσο και για την εξαναγκαστική εργασία. Ο εξαναγκασμός αυτός αναμφισβήτητα είναι δουλεία! Περισσότεροι από 20 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως βρίσκονται σε αυτή τη φενάκη της δέσμιας εργασίας. Αυτού του είδους η εμπορία είναι μια από τις πιο διαδεδομένες, παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις με πρωταγωνιστές τις εκατοντάδες γυναίκες, κυρίως διακινούμενου πληθυσμού, να παρασύρονται, να εξαπατώνται και να εξαναγκάζονται στη πορνεία ή και σε άλλες μορφές σεξουαλικού εμπορίου και εκμετάλλευσης. Το 62-63% ποσοστό των εκδιδόμενων γυναικών είναι νεαρής ηλικίας (16-24 ετών), ενώ παράλληλα αποτελούν τα 2/3 του συνόλου μιας ομάδας. Σύμφωνα με τον Ο.Η.Ε  4.000.000 περίπου γυναίκες και 1.000.000 παιδιά είναι θύματα εμπορίας κάθε χρόνο. Η βιομηχανία του σεξ, πορνείας, σεξουαλικού τουρισμού και παιδικής πορνογραφίας έχει φθάσει σε ανησυχητικό επίπεδο με τρομακτικά κέρδη.

     Τα θύματα του σωματεμπορίου συνήθως αποκαλούνται ‘’κοινωνικά αόρατες’’ ομάδες, καθώς δεν έχουν κάποιο έγγραφο που πιστοποιεί την ταυτότητα τους. Γιατί δεν δραπετεύουν αυτά τα άτομα από αυτόν τον εφιάλτη;  Ίσως γιατί ακριβώς είναι  τα αόρατα θύματα της κοινωνίας, δέχονται εκφοβισμό και επιβιώνουν σε περιστάσεις που δεν τους αφήνουν περιθώρια διαφυγής (ξυλοδαρμοί, κρατήσεις διαβατηρίων, απειλές κ.τλ). Οι συνθήκες ζωής δεν τους ευνοούν για τη δραπέτευση, καθώς η άγνοια της γλώσσας τους αποτρέπει από την αναζήτηση βοήθειας από κάποια υπηρεσία που θα μπορούσαν να απευθυνθούν για την παροχή υποστήριξης. Η αποξένωση αυτή οδηγεί στην απομόνωση και στον φόβο μην οδηγηθούν στη φυλακή.

      Γυναίκες κυνηγώντας μια καλύτερη ζωή γνωρίζουν την κόλαση, ‘’φυλακίζονται’’ σε ξενοδοχεία, διαμερίσματα και δρόμους. Ο λήθαργος αυτός έρχεται σε αντίθεση με το φυσικό δικαίωμα για μια φυσιολογική ζωή.  Ο σεβασμός του ατόμου βασίζεται στην αρχή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και αποτελεί το θεμέλιο  στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ειρήνη όλων των ανθρώπων.

    ‘’Το ταξίδι’’ είναι μια ταινία μικρού μήκους του Ρίτσαρντ  Τζόμπσον και της Έμμα Τόμσον, με μουσική Ρίτσαρντ Ασκροφντ. Η ταινία στοχεύει στην απεικόνιση της βαρβαρότητας του σωματεμπορίου. Πηγή: www.lifo.gr

  

Μέρος 1:

     

Μέρος 2:

     

     Επίσης, η ταινία ‘’ Human trafficking’’ περιγράφεται παραστατικά το φαινόμενο του trafficking. 

Μέρος 1:

           

Μέρος 2:

           

Παραπονεμένα μάτια.

Παραπονεμένα μάτια.

    Βρέχει… τα παράθυρα κλειστά, ομπρέλες ανοιχτές και οι διαβάτες τρέχουν. Η λάμψη του ήλιου καταχωνιάζεται απ’τις σκιές των ανθρώπων, από τα παραπονεμένα μάτια των παιδιών.  Κοιτάζουν στα κλειστά παράθυρα και αναζητούν την αναπόληση, κοιτάζουν τις σταγόνες, κοιτάζουν και τις μετρούν. 

     Με τα χεράκια τους, λερωμένα από την λιωμένη σοκολάτα, σχεδιάζουν στο παράθυρο με βοηθό το μισάνοιχτο στόμα και την ανάσα. Ανοιγοκλείνουν τα μάτια, αναμένουν να σταματήσει η κάθε ψιχάλα για να βγουν…

     Αθώα μάτια, περίφοβα από τους θορύβους των αστραπών που εμφανίζουν τις σκιές του δωματίου, αρχίζουν να δακρύζουν!  Η  μοναξιά κυριεύει την γαλήνια ψυχή, αναζητούν πίσω από τις σκιές τα μητρικά χέρια να τους αγκαλιάσουν. Μητέρες κρυμμένες πίσω από τις φωτογραφίες νοσταλγούν το παιδικό κλάμα των εμβρύων. Χάνεται στο σκοτεινό σύννεφο η χαοτική αυτή εικόνα. Μητέρες επιλέγουν να την σταματήσουν, να μην την βιώσουν, να μην τα αγκαλιάσουν. Εκμηδενίστηκαν έμβρυα σε εκείνα τα σκοτάδια, σε εκείνες τις σκιές, σε εκείνες τις χαρούμενες φωτογραφίες, σε εκείνους τους υπερήχους πίσω από τις μητρικές κοιλιές…

     Το στεγνό αφυδατωμένο δάκρυ του παρελθόντος πλέον κυλά αργά στο πρόσωπο μιας γυναίκας, το ίδιο δάκρυ τρέχει από κάθε βρεχόμενο σύννεφο του γκρίζου ουρανού. Το ίδιο γκρίζο χρώμα αποκτούν οι φωτογραφίες κρεμασμένες στις καρδιές των ‘’επιλεγμένων’’ μητέρων. Οι σκιές συνειδητοποιούν, δεν θα υπάρξουν ξανά οι εικόνες των παιδιών πίσω από τα θολά παράθυρα.  

ΣΤΑ 4 ΌΡΙΑ.

ΣΤΑ 4 ΌΡΙΑ.

     Άνθρωποι γεννημένοι από τις εμπειρίες τους, προχωράνε στο δρόμο ‘’ζωή’. Στη διαδρομή αυτή, άλλοι παίρνουν αποφάσεις, άλλοι τις υλοποιούν, άλλοι απλά βαδίζουν στον δρόμο. Ο κάθε ένας από εμάς δυσκολεύεται να μιλήσει για το δρόμο που χάραξε ο ίδιος, για τις επιλογές του, για τα βιώματα και για οποιαδήποτε άλλη στιγμή που θεωρεί σημαντική. Ένα σωρό εμπειρίες στιγμών και αποφάσεων συντηρούμε όλοι στην πλάτη μας, δημιουργούμε έτσι την δική μας ‘’ουρά’’-το παρελθόν! Οι δυσκολίες και οι προβληματισμοί δεν είναι αναπόφευκτοι και δεν εξαρτώνται σίγουρα μόνο από εμάς. Ωστόσο, θέτουμε τα δικά μας όρια, χαράζουμε μια διαχωριστική γραμμή στο δρόμο που βαδίζουμε και αποφασίζουμε αν θα την παραβιάσουμε. Εύκολα καταθέτουμε τα όπλα, αποφασίζουμε να στρέψουμε την πλάτη μας στο μέλλον και απλά να επιστρέψουμε στην αφετηρία. Το γιατί; Γιατί γνωρίζουμε τον δρόμο… Η απόφαση κρίνεται δύσκολη αν τελικά προχωρήσεις ακόμη και αν υπερβαίνεις τα προσωπικά σου όρια. Αυτοί που προχωρούν ίσως έχουν να πουν κάτι παραπάνω. 

    Άγνωστες γυναίκες ομιλούν για την σύντομη και σίγουρα ηρωική τους στάση απέναντι σε αυτή την απαγορευμένη υπέρβαση… 


‘’Εεε… ξεκίνησα να πίνω από την εφηβεία, πιο πολύ γιατί ήτανε κάτι σαν εεε… σα να με χαλάρωνε. Είχα αρκετά προβλήματα μικρή και δυστυχώς δεν συνάντησα καλές παρέες. Μεγάλωσα στην Αθήνα, οι γονείς μου ήταν Δημόσιοι Υπάλληλοι, αλλά όλη μέρα έλειπαν. Και όταν ήταν σπίτι τσακωνόντουσαν, έβριζαν ο ένας το άλλον, έσπαζαν αντικείμενα… Εγώ πιο πολύ για να ξεφύγω άρχισα να λείπω, να λείπω τις ώρες που αυτοί ήταν σπίτι. Δεν μου έκαναν καμία παρατήρηση, για το ότι αργούσα. Έμπλεξα με άτομα που πίνανε αλλά όχι πολύ. Εγώ το είχα παρατραβήξει. Ήμουνα ο ‘’μάγκας’’ της παρέας γιατί μπορούσα να πιω τα περισσότερα.
     Αργότερα, εεε… διαλυθήκαμε, ο καθ’ ένας πήρε το δρόμο του. Εγώ όμως είχα μείνει εκεί, κολλημένη, συνέχισα να πίνω, πλέον γύρναγα σε κατάσταση μέθης στο σπίτι. Μόλις γινόμουνα νηφάλια, ήθελα να ξαναπιώ!  Χρόνια είχαν περάσει και συνέχιζα και ήμουν έτσι. Δεν είχα διάθεση για τίποτα άλλο, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ήθελα μόνο το ποτό στη ζωή μου. Και όταν δεν το είχα, ήμουνα πολύ νευρική!
     Δεν σπούδασα, απλά έπινα… Αυτά ήταν τα νιάτα μου!  Έξω στους δρόμους, μόνη μου, οι γονείς μου χώρισαν, διαλύθηκε η οικογένεια και εγώ διαλύθηκα! Πλέον κοιμόμουν έξω μαζί με όλους τους κινδύνους… Μα δεν είχα και άλλη επιλογή. Αφού ήμουνα μόνη και το μόνο που είχα ήταν ένα μπουκάλι. Αρκούσε αυτό για να χαλαρώσω, να ξεχαστώ, για να κάνει το πρόβλημα να φαίνεται μικρότερο. Πέρασαν τα χρόνια και όλη μου η ζωή χάθηκε έξω μαζί με εμένα να αναζητώ κάτι που πίνεται. Οι γονείς μου, μου δίνανε χρήματα, αλλά αδιαφορούσαν για το τι θα απογίνω. Ένιωθα πως κανείς δεν νοιάζεται, δεν με έχει ανάγκη κανείς… αλλά μάλλον  είχα ανάγκη εγώ… Για αυτό κατάλαβα πως… δεν χρειάζομαι κουβεντούλες, θεραπεία χρειάζομαι! Και… το αντιμετώπισα. Πλέον είμαι σχεδόν 30, ζω μαζί με την μητέρα μου και ξέρω ότι το ποτό δεν είναι η λύση, ίσα-ίσα, το πολύ ποτό είναι το πρόβλημα… Τώρα είμαι καλά! Και φίλους έχω, τη μητέρα μου την έχω, έναν άνθρωπο που με σέβεται έχω και δουλειά θα βρω! Αυτά…’’

     ‘’ Εγώ είμαι η Έλενα, χμμ… τι να πω;! Εεε… εγώ έπασχα κυρίως από επιλόχεια κατάθλιψη. Έμεινα σε πολύ μικρή ηλικία έγκυος, δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να το κρατήσω! Δεν είχα λεφτά για έκτρωση και δεν ήθελα να κάνω! Παλιά… ήμουνα τελείως στην κοσμάρα μου! Δεν είχα αληθινά στηρίγματα στη ζωή μου, δεν είχα φίλους, δεν είχα ποτέ αδέρφια, δεν γνώρισα ποτέ την μητέρα μου. Έπρεπε να γεννήσω! Γιατί ήταν το παιδί μου… και δεν το μετανιώνω!
     Πήγαινα πρώτη λυκείου, ο πατέρας του παιδιού μου είναι αρκετά μεγάλος… Χάρηκε όταν έμαθε ότι ήμουνα έγκυος. Κράτησα το παιδί, το αποδέχτηκαν όλοι γύρω μου θέλανε δε θέλανε και γέννησα! Ήμουνα μια νεαρή μητέρα. Αλλά ήταν πολύ δύσκολα! Όλα μέσα μου είχαν αλλάξει. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ… δεν ήξερα πως θα γίνω καλή μαμά. Ξαφνικά δεν το ήθελα, είχα τύψεις που το έφερα στον κόσμο, ένιωθα ενοχές, λες και ήμουν κουρασμένη από όλη την κατάσταση. Περνούσε ο καιρός και δεν ήθελα να κάνω τίποτα… Είχα πάρει και αρκετά κιλά και βρισκόμουν σε μια αδράνεια. Δεν με ικανοποιούσε τίποτα! Δεν ήθελα να περιποιηθώ! Να βαφτώ! Να ντυθώ… είχα κλειστεί στο σπίτι και ήμουνα μπροστά σε μια οθόνη. Ντρεπόμουν να βγω, ήθελα να σταματήσει η ζωή μου… εεε… ευτυχώς είχα τον άντρα μου, με στήριξε! Το χειρίστηκε πάρα πολύ καλά! Πήγα σε ειδικούς και τώρα είμαι μια χαρούμενη μητέρα!’’

‘’ Ο γιός μου είναι μόλις 4 χρονών, είναι τα πάντα για εμένα. Δεν θα ήθελα ποτέ να μάθει τι δουλειά έκανα, γιατί δεν θα με καταλάβαινε! Ούτε εγώ με καταλαβαίνω! Ξέρω είναι μια δουλειά, αλλά θα μπορούσα να κάνω κάτι πιο απλό, από το να βγω στα φανάρια! Δεν ξέρω ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού μου! Εγώ ήμουνα χορεύτρια κάποτε! Πως κατάντησα να παίρνουν ευχαρίστηση από εμένα και να με πληρώνουν… ούτε εγώ η ίδια δεν θυμάμαι!
     Είμαι από πάρα πολύ καλή οικογένεια! Δεν είχαμε θέμα με τα λεφτά! Από μικρή έκανα χορό και ύστερα κρυφά από τους γονείς μου χόρευα σε ένα κλάμπ. Όταν το μάθανε οι δικοί μου, γιατί το μάθανε, με μίσησαν! Είδα μια αγγελία… πήρα τηλέφωνο, πήγα να με δουν… εεε και τους άρεσα, με πήρανε  απλά για να χορεύω μου είπαν! Δεν μου έφταναν τα χρήματα που έβγαζα, είχα μάθει αλλιώς …εεε… και προχώρησε το θέμα… άρχισα να πληρώνομαι και για την σεξουαλική απόλαυση, κοινώς… έγινα… μια πόρνη! Ναι! Μια πόρνη! Ήταν αδιέξοδος, πώς έμπλεξα σε αυτόν τον κόσμο δεν το είχα καταλάβει… ήμουνα τόσο αφελής! Αποφάσισα να σταματήσω ,εεε… δεν μπορούσα, βασικά δεν με άφηναν! Αρκετό καιρό ήμουνα μπλεγμένη, η συνείδηση μου με σκότωνε απλά! Δεν τα είχα καλά με τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να τα χω! Και ξαφνικά… είμαι έγκυος, θα κάνω παιδί! Ποιανού είναι; Δεν γνωρίζω και ίσως να μην θελήσω να μάθω… Τώρα αγωνίζομαι για τον γιό μου, έχω βγει από τα κυκλώματα… Είμαι καθαρίστρια, εεε… και δεν ντρέπομαι!’’

     ‘’Έκανα τσιγάρο σε πολύ μικρή ηλικία με τους φίλους. Οι γονείς μου δούλευαν όλη την ημέρα, με μεγάλωσε η γιαγιά μου! Το όνειρο μου ήταν να γίνω μοντέλο. Μετά τα 18 άρχισα να το κυνηγάω, είχα περάσει και σε μια σχολή, είχα κάνει ευτυχισμένους τους δικούς μου δηλαδή και αυτό που απέμενε ήταν να κάνω ευτυχισμένο και τον εαυτό μου! Με στήριξε η γιαγιά μου, κατέβηκα στην Αθήνα, έφαγα πολλά  X… Έφυγα στο εξωτερικό με τα λεφτά της γιαγιάς μου πάλι. Εκεί ήταν διαφορετικά! Μου ζήτησαν απλά να κάνω χρήση της κοκαΐνης και άμα σας πω ότι δέχτηκα! Γιατί νόμιζα πως αυτό ήταν το κλειδί για να ανέβω!
   Ήμουνα 3 μήνες εκεί, μπλεγμένη με τα ναρκωτικά… είχα χάσει πάρα πολλά κιλά.. Ήθελα να σταματήσω και να επιστρέψω στους δικούς μου! Αυτό έκανα! Ήρθα πίσω στο σπίτι μου, αλλά μου έλειπε… δεν είχα πλέον τα λεφτά της γιαγιάς μου… αποφάσισα να πάω στη σχολή μου και να τα διαγράψω όλα. Να ξεκινήσω από το μηδέν! Δεν μπορούσα όμως, είχα κάτι σαν κατάθλιψη, είχα άσχημη συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους… Το αναζήτησα και βρήκα τα ‘’βραχάκια’’, το γνωστό κρακ. Όσο ήμουνα φοιτήτρια, έκανα χρήση… Ύστερα από καιρό είχα αναπνευστικά προβλήματα, είχα παραισθήσεις όταν δεν έκανα χρήση του κρακ! Ήμουνα σε πολύ άθλια κατάσταση! Έτρεμα ολόκληρη όταν δεν το είχα… σκεφτόμουν που μπορώ να το βρω. Είναι το πιο φθηνό στην αγορά… δεν έδινα το νοίκι και έκανα χρήση. Με τρόμαζε η συμπεριφορά μου… Τώρα που το σκέφτομαι λες και δεν ήμουνα εγώ… Γνώρισα έναν νεαρό από τη σχολή, ο οποίος με παρότρυνε να σταματήσω… Έκανα θεραπείες και τώρα είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση… Ζω χωρίς το κρακ, ζω φυσιολογικά!’’